طی یک قرن اخیر بیشتر شهرهای جهان شاهد توسعه ماشین‌ها و استفاده قابل ملاحظه از وسایل نقلیه شخصی بوده‌اند. نتیجه این اتفاق ایجاد مشکلات مختلفی از جمله ایجاد تراکم، هزینه‌های بالای خدمات جاده و پارکینگ، هزینه‌های بالای خرید و نگهداری اتومبیل شخصی، مشکلات مختلف زیست محیطی، ترافیک، تصادف و نبود وسایل کافی برای جابه‌جایی افراد بدون ماشین بوده است. در سال‌های اخیر بسیاری از کارشناسان و شهروندان متنوع سازی وسایل سفر را خواستار شده و از آن حمایت کرده‌اند. برای تحقق این امر شهرها سرمایه‌گذاری‌های گسترده‌ای روی توسعه وسایل نقلیه عمومی از جمله سیستم ریلی داشته‌اند.

درباره میزان موفقیت و به صرفه بودن این سرمایه‌گذاری‌ها نقدها و تحلیل‌های فراوانی انجام شده و منتقدان ادعا می‌کنند هزینه‌های انجام شده دستاورد چندانی به همراه نداشته است. به‌منظور بررسی جامع‌تر و ارائه ارزیابی دقیق از چگونگی اثرگذاری سیستم ریلی، در ادامه پژوهش جامعی که عملکرد سیستم ریلی در شهرهای مختلف آمریکا را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده، ارائه می‌کنیم. این مطالعه تلاش کرده با به‌کارگیری متدولوژی‌های علمی، با در نظر گرفتن مولفه‌های مختلف شامل مقدار و نوع سفر، هزینه ایجاد ترافیک، هزینه خدمات جاده و پارکینگ، هزینه مصرف‌کننده، نرخ تصادفات، سیستم حمل‌ونقل، بهبود بهره‌وری و سایر پارامترها به ارزیابی وضعیت سیستم ریلی بپردازد. این مطالعه همچنین به مقایسه سیستم ریلی و اتوبوس می‌پردازد و کارآیی هر کدام از آنها را مورد ارزیابی قرار می‌دهد. حدود دو هزار شهر آمریکا از سیستم ریلی استفاده می‌کنند که بیشتر آنها در شهرهای کوچک هستند که البته اثرات مهمی بر عملکرد سیستم حمل‌ونقلی آن مناطق دارند. در این پژوهش شهرهای آمریکا به سه دسته تقسیم شده اند:

شهرهای با شبکه ریلی بین راهی بزرگ - شهرهایی که سیستم ریلی بزرگ و کارآمدی بین آنها وجود دارد. شهرهای با شبکه ریلی بین راهی کوچک- شهرهایی که سیستم ریلی کوچک‌تر و ضعیف تری بین آنها وجود دارد. شهرهای دارای اتوبوس بین راهی- شهرهایی که هیچ خط ریلی بین آنها وجود ندارد. هفت شهر نیویورک، واشنگتن، بوستون، سانفرانسیسکو، شیکاگو، فیلادلفیا و بالتیمور به‌عنوان شهرهای با شبکه ریلی بزرگ در نظر گرفته شده‌اند.

افزایش تعداد سفر و کاهش سفر با خودرو

یک مولفه مهم در ارزیابی سیستم حمل‌ونقل موفقیت آن در افزایش تقاضای سفر و کاهش تعداد وسایل حمل‌ونقل شخصی است که منجر به کاهش ترافیک و سایر هزینه‌ها می‌‌شود. نتایج نشان می‌دهد حمل‌ونقل ریلی از دو کانال مسافرت با اتومبیل را کاهش می‌دهد: مستقیم، زمانی که فرد ترجیح می‌دهد به جای اتومبیل شخصی از قطار استفاده کند و غیر مستقیم، زمانی که با کاهش تقاضا برای خرید اتومبیل شخصی و کاهش بیشتر آن در جاده ها، فضای بیشتری را برای توسعه سیستم حمل‌ونقل در اختیار قرار می‌دهد. بررسی‌ها نشان می‌دهد به‌طور متوسط میزان مسافر- مایل سرانه پیموده شده با سیستم حمل‌ونقل عمومی در هر سال، در شهرهای با سیستم ریلی بزرگ ۵۹۸ بوده که این میزان بین شهرهایی که سیستم ریلی کوچک‌تری دارند ۱۷۶ بوده و در مسیرهایی که تنها اتوبوس برای آن وجود دارد، ۱۱۸ مسافر- ریل سرانه است.

گرچه بخشی از این تفاوت به‌دلیل جمعیت بیشتر متقاضی سفر بین شهرهای بزرگ است اما این آمار به خوبی بیانگر این است که هر چه سیستم ریلی بزرگ‌تر و باکیفیت‌تر است تقاضای سفر با آن افزایش می‌یابد. نمودار شماره یک نشان می‌دهد در شهرهایی که خطوط ریلی بزرگی بین آنها ایجاد شده ۸/ ۳۴ درصد از مسافرت‌ها با سیستم حمل‌ونقل عمومی انجام می‌شود. درحالی‌که این رقم در شهرهای با سیستم ریلی کوچک‌تر ۱۱ درصد و در خطوطی که تنها اتوبوس فعالیت می‌کند ۵/ ۴ درصد است. از سوی دیگر نتایج این تحقیق بیانگر آن است که هر چه سیستم ریلی بزرگ‌تر و کارآتر بوده، تمایل به مالکیت خودرو شخصی کاهش و استفاده از آن کاهش یافته است. سرانه استفاده از خودروی شخصی در شهرهای با سیستم ریلی بین راهی بزرگ ۶۸/ ۰، در شهرهای با سیستم ریلی بین راهی کوچک‌تر ۷۷/ ۰ و در مسیرهایی که تنها اتوبوس وجود دارد ۸۰/ ۰ است.

از سوی دیگر میزان مسافت پیموده شده با اتومبیل شخصی در مورد هر کدام از این شهرها می‌تواند کارکرد سیستم حمل‌ونقل را نشان دهد. نمودار شماره ۲ متوسط مسافت پیموده شده سرانه در هر سال را برای شهرهای مختلف نشان می‌دهد. ساکنان شهرهای با سیستم ریلی بزرگ، به‌طور متوسط ۷۵۴۸ خودرو- مایل را هر سال طی می‌کنند، درحالی‌که ساکنان شهرهای با سیستم ریلی کوچک‌تر به‌طور متوسط ۸۶۷۹ خودرو- مایل و در شهرهای دارای اتوبوس برای مسیرهای بین راهی این رقم ۹۰۵۶ خودرو- مایل در هر سال است که این ارقام نشان می‌دهد شهرهای دارای سیستم ریلی بزرگ بین راهی ۱۲درصد کمتر از شهرهای با سیستم ریلی کوچک‌تر و ۲۰ درصد کمتر از شهرهای تنها دارای اتوبوس بین راهی از خودرو استفاده می‌کنند.

پیامدهای ترافیکی

هزینه ایجاد ترافیک شامل انباشت تاخیر و دیر رسیدن، استرس، افزایش هزینه‌های عملیاتی وسیله نقلیه و آلودگی است. این گزارش نشان می‌دهد مسیرهای بین شهرهای با سیستم ریلی بزرگ‌تر و مناسب تر، با وجود جمعیت بیشتر شاهد تراکم ترافیک کمتری نسبت به دیگران است. نمودارهای بالا سهم وسایل نقلیه عمومی در جابه‌جایی مسافران و میزان کاهش هزینه‌های ناشی از توسعه سیستم حمل‌ونقل عمومی و استفاده از آن به‌جای خودروی شخصی را برای شهرهای مختلف آمریکا نشان می‌دهد. از ۵۰ شهر مورد بررسی، ۷ شهری که به‌عنوان شهرهای با سیستم ریلی بین راهی بزرگ مشخص شده اند، به‌طور متوسط ۲۷۹ دلار کاهش هزینه سرانه داشته‌اند. درحالی‌که این رقم در مورد شهرهای با سیستم کوچک‌تر ۸۸ دلار و برای شهرهای صرفا دارای سیستم اتوبوس ۴۱ دلار است. مجموع کاهش هزینه برای این سه دسته به ترتیب ۱۴ میلیارد دلار، ۴/ ۵ میلیارد دلار و ۸/ ۱ میلیارد دلار است و این به این معنی است که سیستم ریلی سالانه ۴/ ۱۹ میلیارد یورو هزینه‌های ترافیکی را کم می‌کند و این تقریبا معادل کل یارانه پرداختی دولت برای شبکه حمل‌ونقل در سراسر کشور است.

پیامدهای ترافیکی توسعه صنعت ریلی در آمریکا

پیامدهای ترافیکی توسعه صنعت ریلی در آمریکا

پیامدهای ترافیکی توسعه صنعت ریلی در آمریکا

پیامدهای ترافیکی توسعه صنعت ریلی در آمریکا