پیتزا مهدی- انتهای خیابان مطهری

این پیتزا مهدی رو همیشه توی مسیر پیاده‌رویم می‌دیدم و گاهی تعجب می‌کردم که چرا انقدر همه‌ش شلوغه! چون یه مغازه‌ خیلی ساده‌ست با دکوراسیون قدیمی که به نظر هم نمی‌رسید که محیط تمیزی داشته باشه. با اینکه تقریبا نزدیک به چهارراست، یه چندتا میز و صندلی توی پیاده‌رو هم گذاشته و محیطش بیشتر مردونه به نظر میومد. خلاصه که با این اوصاف من جرات نمی‌کردم پامو توش بذارم. تا اینکه یه بار با چندتا دوست جدید توی یه کافه‌ای آشنا شدیم و میون حرفا گفتن که به عشق پیتزا مهدی از غرب تهران می‌کوبن میان شرق. در واقع گویا توی منطقه شریعتی و اطراف خیابون پلیس حرف‌های زیادی برای گفتن داره! برام جالب شد و تصمیم گرفتم دل رو بزنم به دریا! شب یکشنبه با دوستم رفتیم و من گفتم حتما داخل بشینیم چون هوا سرد بود. تقریبا همه‌ میزها پر بود ولی بالاخره یه جایی برای خودمون باز کردیم. از قبل هم می‌دونستم که حتما باید ساندویچ کراکف مخصوصش رو سفارش بدیم. غذامون سریع آماده شد و همین‌طور که حدس می‌زدیم یه ساندویچ خیلی بزرگ بود. پشیمون شدیم که چرا دو تا سفارش دادیم؛ ولی ما واقعا خیلی گشنه‌مون بود. طعم ساندویچ هم بد نبود اما مزه خاص و تک هم نداشت. آخه موضوع اینه که من خیلی طرفدار غذاهای چرب و چیلی نیستم ولی از طرفی حس نوستالژی داشت و مزه‌ ساندویچ‌های بچگی می‌داد. قیمت‌ها هم با توجه به کیفیت مناسب بود. البته نباید انتظار کیفیت بالا داشته باشید؛ اما قابل قبول بود. پرسنلی که اونجا کار می‌کنن به نظر نمیاد که خیلی با اصول مشتری مداری آشنا باشن و به نظر بی‌حوصله میان. دلیوری هم داره و می‌تونید غذاتونو تلفنی سفارش بدید. در نهایت به نظر من به امتحان کردنش می‌ارزید و شاید برای زمان‌هایی که حوصله‌ آشپزی ندارم، بتونه گزینه مناسبی باشه.