آنچه از لوور نمی‌دانیم

«لوور» در قرون وسطی به‌عنوان یکی از قلعه‌ها و پایگاه‌های پادشاهان فرانسه استفاده می‌شده اما با گسترش شهر، این قلعه کم کم اهمیت دفاعی خود را از دست داد تا جایی که دو قرن قبل، این مکان به موزه تبدیل شد. این موزه به‌عنوان بزرگ‌ترین موزه جهان شناخته می‌شود. تعداد بازدیدکنندگان لوور طبق آخرین آمار در سال ۲۰۱۸ حدود ۲/ ۱۰میلیون نفر بوده است. این تعداد بالاترین رقم در فرانسه و در جهان بوده و همین می‌تواند لوور را به اولین و مشهورترین موزه جهان تبدیل کند. موزه لوور میزبان ۴۶۰ شیء تاریخی و ۳۵ هزار قطعه هنری است که در ۸ دپارتمان مختلف قرار گرفته است. از مهم‌ترین دپارتمان‌های این موزه می‌توان به بخش‌های زیر اشاره کرد:

  مصر؛ برگه‌های پاپیروس، مومیایی‌ها، ابزارهای مختلف، لباس، جواهرات، بازی‌های باستانی، ابزارهای موسیقی و سلاح‌های مختلف از ادوار مختلف مصر در بیش از ۲۰ اتاق قرار گرفته‌اند.

  خاور نزدیک؛ این بخش یکی از جدیدترین بخش‌های موزه لوور است که از سال ۱۸۸۱ تا به امروز میزبان بخشی از تاریخ خاور نزدیک پیش از ظهور اسلام است.

  تمدن یونان، اتروسک و روم؛ این بخش یکی از قدیمی‌ترین بخش‌های موزه لوور و بیانگر بخش‌هایی از تاریخ تمدن‌های یونان، اتروسک و روم است.

  هنرهای اسلامی؛ این بخش جدیدترین بخش موزه لوور است. تکه‌های سرامیک، شیشه، ابزارهای فلزی، چوب، عاج، فرش و پارچه که همگی جزئی از تاریخ کشورهای اسلامی در طول قرن‌های مختلف هستند، در این بخش قرار گرفته‌اند. همچنین سه صفحه از نسخه اصلی شاهنامه فردوسی نیز در این موزه نگهداری می‌شود.

  نقاشی؛ مجموعه نقاشی موزه لوور شامل ۷۵۰۰ اثر از قرن ۱۳ تا سال ۱۸۴۸ می‌شود. مشهورترین اثر حاضر در این بخش از موزه شاید تابلوی «مونا لیزا» اثر لئوناردو داوینچی باشد که در بازه زمانی ۱۵۰۳ تا ۱۵۱۹ کشیده شده، است.

در آخر از چند اثر هنری یاد می‌کنیم که لازم است در لوور ببینید:

  آفرودیت یا ونوس میلو: این مجسمه مربوط به یک قرن پیش از میلاد مسیح است و مربوط به بخش یونان می‌شود.

  الماس نایب‌السلطنه: این الماس ۶۴/ ۱۴۰ قیراطی مربوط به تاج پادشاهی بوده و در بخش هنرهای تزئینی نگهداری می‌شود.

  سنگ‌نگاره کمان‌داران: این سنگ‌نگاره مربوط به کاخ آپادانا داریوش اول بوده و قدمت آن به ۵۱۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد. این اثر در بخش خاور نزدیک نگهداری می‌شود.

  لوح حمورابی: قدمت آن به ۱۷۵۰ تا ۱۷۹۲ پیش از میلاد بازمی‌گردد و در بخش خاور نزدیک نگهداری می‌شود.