گفت‌وگوی سازها

علیرضا میرعلی‌نقی پژوهشگر و مورخ موسیقی من این شانس را داشتم که از ابتدا در جریان روند تولید آلبوم «وَ» قرار بگیرم. باید بگویم که «وَ» جزو معدود آلبوم‌هایی است که هیچ پیشنهاد و نقدی به این اثر نداشتم و اثر در چارچوب‌های خودش کاملا استاندارد حرکت کرده است. این زمانه، زمانه مناسبی برای یکی شدن مرزهای این جهان به هم ریخته است و اکنون به‌دلیل انفجار اطلاعات و انقلاب رسانه‌ها باید دنبال ارتباط باشیم و مرزبندی‌های بیهوده و محدودکننده در موسیقی را بشکنیم و درهم آمیزیم.

ما باید به‌دنبال هر آنچه قابلیت ایرانی شدن دارد، باشیم و سازهای ایرانی را ارج نهیم. این روزها آلبومی که خواننده نداشته باشد، چندان مورد استقبال قرار نمی‌گیرد و این نشان‌دهنده بدعادت شدن مخاطبان موسیقی است؛ ذوق عمومی مردم تربیت نشده و باید تربیت شود. خیلی وقت‌ها سازهای کوبه‌ای در آثار به مثابه نمک قضیه استفاده می‌شود اما اینجا و در این آلبوم این طور نیست. در آلبوم «وَ» دو ساز و دو نوازنده با یکدیگر گفت‌وگو می‌کنند و زکریا یوسفی از سازهای متفاوت کوبه‌ای استفاده کرده و باید بگویم که زکریا در این آلبوم چند نفر است و تنها یک همراهی‌کننده ساده برای ساز ملودیک نیست. امیرفرهنگ اسکندری نیز بستر مناسبی با ساز عودش فراهم کرده است و من به آینده نوازندگی او امید بسیاری دارم. او در مرز باریک میان بداهه و آهنگ سیر می‌کند و این کار مهمی است. در نهایت امیدوارم این آلبوم مقدمه‌ای برای اجرای زنده این اثر باشد و این دو هنرمند به‌زودی ما را مهمان این اصوات زیبا کنند.