تصویری از تنهایی آدم‌ها
تنهایی آدم‌ها یکی از سوژه‌های این نمایش است که این موضوع در دنیای امروز به وفور دیده می‌شود. یکی از جذابیت‌های این نمایشنامه تقابل سنت و مدرنیته است؛ در این نمایش شغل پسر گذاشتن صدای خنده بر برنامه‌های تلویزیونی است و در آن سو سیرک پدر به دلیل فراگیر شدن مدرنیته ورشکست شده است. مهم‌ترین بخش نمایش مربوط به این است که انسان‌ها در این دنیا به آرزوهای‌شان دست نمی‌یابند و حصاری به دور آنهاست که امکان رهایی از آن را ندارند تا زمانی‌که بمیرند و آزاد شوند. فضای فانتری این اثر از فضای سوررئالیستی آن سرچشمه می‌گیرد و این نمایش اثر اتمسفری ابزورد دارد، چرا‌که همه شخصیت‌ها به پوچی می‌رسند.
طراحی صحنه به دو دلیل مینی‌مال و بسیار موجز است؛ اول به علت آنکه سالن‌های نمایش چند اجرایی هستند و معمولاً کارگردان‌ها امکان اینکه دکور مدنظرشان را طراحی کنند را نخواهند داشت و دوم اینکه ما در این نمایش فضایی بی‌چیز را مدنظر داشتیم و تنها جایگاه زن در کنار درخت صنوبر را که ماهی بزرگ در پشت آن است رطراحی کردیم و این دایره بزرگ در این نمایش چند مفهوم دارد.موسیقی این نمایش ساخته شده و به‌صورت پلی‌بک در سه صحنه پخش می‌شود که در بخش نخست فضایی فانتزی دارد، بخش دوم همراه با وهم و ترس است و بخش آخر فضایی رویاگونه دارد. نمایشنامه و داستان آن واقعیت زندگی آدم‌های امروزی است و در صورتی‌که مخاطبان و تماشاگران با آن ارتباط حسی برقرار کنند، می‌توانند با این اثر نمایشی همذات پنداری کنند. نمایش «دلقک‌های غمگین» نوشته علی حاتمی‌نژاد و کار مانلی حسین‌پور هر روز ساعت ۱۸ در سالن شماره یک خانه نمایش مهرگان روی صحنه می‌رود و سروش طاهری، آرش تبریزی، حامد نظامی،میلاد محمدزاده، صبا نجارپور، امیر حسن بیک ، علیرضا صادق‌پورو... بازیگران این اثر هستند.
ارسال نظر