شکل دیگر تاریخ‌نگاری

فصل نخست این کتاب «سنت شفاهی همچون جریان مداوم» نام گرفته است. در این فصل شیوه تولید پیام و فرآیند انتقال و تثبیت آن در اذهان و گفتار نسل‌ها تشریح شده است. نویسنده بسیار به اهمیت پویایی این فرآیند تاکید دارد و اینکه چگونه این پیام‌ها در بین نقل‌های افراد و به اشکال مختلف در زمان‌های متوالی بازتولید می‌شوند. فصل دوم کتاب با عنوان «اجرا، سنت و متن» ارائه شده است. منظور از اجرا، همه شیوه‌های انتقال زبانی و بازتولید پیام‌های شفاهی در شرایط و مناصب مختلف است. در این بخش انواع گوناگونی از شیوه‌های انتقال پیام توسط افراد در رده‌ها و مقام‌های مختلف به‌عنوان مصادیق بحث از فرهنگ‌های اقوام متعدد ذکر شده است. در فصل سوم با عنوان «دریافت پیام» توضیح داده می‌شود که اولین وظیفه محقق درک درستی زمینه تحقیق است. این کار در ابتدا نیاز به مطالعه شکل و ساختار دارد. زیرا این دو بر بیان محتوا تاثیر می‌گذارند. «پیام یک محصول اجتماعی است» عنوان فصل چهارم این اثر است. پیام‌ها از دل ارتباطات اجتماعی زاده می‌شوند. آنها دارای یک سطح اجتماعی هستند. تمام پیام‌های موجود در سنن شفاهی در زمان ثبت، تغییر کرده و تحت تاثیر وضع اجتماعی زمان خود قرار می‌گیرند. بنابراین نویسنده در این فصل سعی در ارزیابی مقدار این تاثیرات دارد و به شناسایی ابزارهایی که می‌توان با آنها این نوع از تاثیرات را شناخت می‌پردازد. عنوان فصل پنجم «پیام بیانگر فرهنگ» است. سنن شفاهی و پیام‌های موجود در آن بخشی از فرهنگ هر جامعه محسوب می‌شود. آنها به زبانی فرهنگی و برای شناخت عبارات فرهنگی درک و بیان می‌شوند. از این رو به عقیده نویسنده فرهنگ تمام پیام‌ها را شکل می‌دهد. وی مبحث سیماشناختی فرهنگ و حالات بیان یک فرهنگ در پس دستور زبان جامعه و جنبه‌های سمبلیک پیام را بررسی می‌کند. فصل ششم این اثر «سنت به مثابه یادآوری اطلاعات» نام دارد. سنن شفاهی شامل اطلاعاتی است که در حافظه افراد جامعه ثبت شده است. آنها هر زمانی نیاز به بازخوانی داشته باشند، به یاد آورده می‌شوند. به عقیده نویسنده این اطلاعات استخر بزرگی را تشکیل می‌دهند که تمام فرهنگ موروثی را در خود نگهداری می‌کند. استخری که برای تداوم فرهنگ و بازتولید آن در نسل‌های مختلف بشری ضروری است. فصل آخر کتاب به موضوع «ارزیابی سنت شفاهی» ربط دارد. مولف در این فصل به تاثیر عوامل مختلف هنری، اجتماعی، فرهنگی و ذهنی بر محتوای سنن شفاهی می‌پردازد و در پایان سعی می‌کند به ارزیابی کلی خود از سنت‌های شفاهی به‌عنوان منابع تاریخی توجه کند.

 

اخبار مرتبط