پول ایران (سکه داریک) دو هزار و 518 ساله شد
برپایه تالیفات مورخان یونان باستان و بررسی‌های بعدی مستشرقین اروپایی و تطبیق تقویم‌ها، پول رسمی ایران (سکه داریک) در ژانویه سال‌جاری (سال 2014) 2 هزار و 518ساله شده است. داریوش دستور ضرب این سکه را در نخستین ماه زمستان سال 504 پیش از میلاد داده بود. سکه‌های داریک (گرفته شده از نام داریوش) که تا پایان عهد هخامنشیان رایج بودند وزنی تقریبا برابر داشتند و از این لحاظ (ضرب سکه هم‌وزن و هم عیار و متحد الشکل)، ایران پیشرو سایر ملل است.

نقش تصویر رئیس کشور بر یک طرف سکه نیز از زمان داریوش مرسوم شده است. بسیاری از کشورها نام پول ملی خود را از اسامی تاریخی گرفته‌اند، مثلا پول ونزوئلا از نام سیمون بولیوار، تاجیکستان از نام سامانیان (سامانی) و... ولی نام پول ملی ما، ریال، از اسپانیا است!
سکه‌های زر را دریک (داریک) و سکه‌های سیم را شِکِل (سیگلو) می‌گفتند. وزن دریک 42/8 گرم و و وزن شِکِل 60/5 گرم بود. عیار سکه‌های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه‌های به دست آمده معلوم شده‌است که فلزش تنها 3 درصد آلیاژ ‌داشته‌ است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه‌های طلای هخامنشی به شدت در جهان معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه‌های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.
کتیبه‌های به دست آمده از تخت جمشید به ما می‌گویند که مزد استادان صنعتگر و هنرمند که در تخت جمشید کار می‌کردند، چه ایرانی و چه غیرایرانی، هر پنج روز، یک داریک بوده که مزد بسیار قابل‌توجهی است، خصوصا وقتی که بدانیم همان موقع قیمت یک گوسفند یک سیگلو برابر با یک بیستم داریک بوده است و این در حالی است که برای ساختن یک هرم یا معبد در مصر تمام مردان مصری به بیگاری گرفته می‌شدند و به آنها مزدی داده نمی‌شد.