مسیو برونیار سرهنگ صاحب‌منصب فرانسوی که به ماموریت در ایران آمده بود در آغاز سفرنامه‌اش از فواید درازمدت ساخت راه مازندران و اهمیت برقراری راه ارتباطی مناسب بین تهران و مازندران برای امر تجارت سخن به میان آورده و معتقد بود راه باید محکم و با شیب معین ساخته شود تا کالسکه و عرابه به راحتی در آن رفت و آمد نمایند.
برونیار جاده آمل به تهران را «بسیار صعب» قلمداد می‌کند و پس از ذکر جزییات راه، «ساختن راه آمل به جهت کالسکه و عرابه [را] ناممکن» می‌داند و پیشنهادهای خود را برای ساختن راه عرابه‌رو در مسیر فیروزکوه و سوادکوه و همچنین اخذ مالیات راه برای جبران خرج دولت را ارایه می‌دهد. او در سفرنامه‌اش می‌نویسد:
در اروپا یک قطعه زمینی که قابل زراعت باشد از جانب دولت و ملت بلاتامل اخراجات می‌نمایند و منافعی که در قلیل زمانی از آن حاصل می‌کنند، بیش از منافعی است که در عمل معادن طلا و الماس‌ها حاصل می‌شود. مخارج لازمه که به جهت ساختن راه مازندران به طهران است نه اینکه محض کاروان معموله ولایت باشد، بلکه برای کالسکه و عرابه که مخصوصا به جهت حمل و نقل متاع تجارتی و هیمه و الوار باشد. این اخراجات هرچند در دفعه اول عمده به نظر آید لیکن به منافع زراعت و صنعت که به واسطه تجارت دریای تحت طهران حاصل می‌شود، بسیار قلیل و اندک است و نتیجه اول این کار تنزل قیمت برنج و گندم و جو و طیور و اقسام ماهی‌ها که در ایران معمول نیستند و شکار و الوار به جهت عمارات و ذغال و ابریشم و کتان خواهد بود.
اکنون معلوم می‌کنم که دولت اخراجاتی که به جهت این راه و برای مراوده تجارتی این مملکت با شهرهای واقعه در جنوب البرز می‌کند، به چه مستمسک می‌تواند به مرور دریافت نماید [و] خرجی که از دولت می‌شود دوباره داخل خزانه گردد. به واسطه یک مالیات جزئی که در دروازه‌های طهران و سایر ولایات قرار دهند که آن مالیات بیش از صد یک قیمت اجناس نباشد و به این طریق در مدت چند سال می‌توان اخراجاتی که شده است دریافت نمود.
مصطفی نوری، سفرنامه مسیو برونیار به مازندران، پیام بهارستان، ۴ (تابستان ۱۳۸۸): ص ۱۹۶- ۲۰۴