ضرب سکه «داریک» در ایران
گروه تاریخ اقتصاد- مورخان چهاردهم سپتامبر سال ۴۸۸ پیش از میلاد را روزی می‌دانند که داریوش بزرگ، شاه ایران، دستور ضرب سکه‌ای را داد با وزن و شکل و عیار مشخص و یکنواخت، تا واحد پول ایران قرارگیرد که مورخان یونانی در کتاب‌های خود آن را «داریک (منتسب به داریوش)» نوشته‌اند.
تا زمان رواج داریک، معاملات تجاری به صورت مبادله اجناس صورت می‌گرفت که کاری پیچیده بود و بازار همیشه نوسان داشت. ملل دیگر از طلا برای مبادله کالا و خدمات استفاده می‌کردند، ولی نه به‌صورت سکه یکنواخت با عیار و وزن و شکل واحد. به عبارت دیگر تا سپتامبر ۴۸۸ پیش از میلاد، بازرگانان و افراد شکل و عیار طلای «وسیله مبادله» را تعیین می‌کردند، نه دولت‌ها.داریوش همزمان دستور ایجاد پستخانه را در ایران صادر کرد که تاریخ نگاران وی را مبتکر «پُست» و ارتباط پستی در تاریخ جهان معرفی کرده‌اند.داریوش همچنین در سپتامبر ۴۸۸ پیش از میلاد دستور ایجاد یک ارتش دائمی را برای ایران صادر کرده بود که مورخان معاصر از آن به نام سپاه جاویدان نام برده‌اند. به این ترتیب، ایرانیان نخستین ملت جهان بودند که به اهمیت وجود یک ارتش دائمی پی‌برده و آن را به وجود آورده بودند. پیش از آن، هنگام جنگ دست به جمع‌آوری نیرو زده می‌شد و یک ارتش دائمی وجود نداشت. بعدا اسکندر و سپس رومیان این ابتکار داریوش را اقتباس کردند.داریوش در همین سال دستور ساختن تالار صد ستون را در تخت جمشید داده بود که محل اجتماع و دید و بازدیدهای عمومی باشد و نیز ساختن راه طولانی شوش به سارد (ساحل مدیترانه) را. وی که سال پیش از آن دستور تقسیم ایران به استان‌های متعدد (ساتراپی) را داده بود، دو سال پس از ضرب سکه داریک و قراردادن آن به عنوان وسیله معاملات درگذشت. داریوش واژه ساتراپ را از آن جهت انتخاب کرد که «استاندار» بداند نگهبان ایالت خود است، نه سرور مردم.