لشکرکشی ارتش ایران به روم

گروه تاریخ اقتصاد- اواسط جولای سال ۶۰۵ میلادی، ارتش ایران به تصمیم خسرو پرویز ـ شاه وقت ـ برای جنگ با روم شرقی از دو سمت ـ جنوب شرقی و جنوب غربی ـ به سوی قلمرو این کشور به حرکت درآمد. ستون یکم پس از بیرون راندن رومیان از سوریه و عبور از کوه‌های «تاروس» واقع در آناتولی غربی (ترکیه) تا دروازه‌های قسطنطنیه (استانبول) پیش رفت. در «تاریخ» از این لشکر‌کشی به عنوان «جنگ غیر ضروری» که باعث تضعیف هر دو امپراتوری و بعدا از میان رفتن هر دو دولت ــ یکی پس از دیگری شد، نام برده شده است.این تجربه تاریخی سبب شده است که در قرون معاصر بسیاری از ملل از جمله ایالات‌متحده آمریکا در قوانین اساسی خود «جنگ غیر لازم» را منع کنند. برخی از تاریخ‌نگاران غرب عملیات نظامی آمریکا در افغانستان را «جنگ غیر لازم» دانسته و گفته‌اند که راه‌های آسان‌تر برای از میان بردن القاعده وجود داشت که اینک عمدتا در مناطق شمال غربی پاکستان فعالیت دارد و کمتر از یکصد عضو آن در افغانستان مانده‌اند. این مورخان قبلا به جورج بوش هشدار داده بودند که راه خسرو پرویز را نرود. هدف خسرو پرویز از تصرف مصر و انتقال صلیبی که مسیح بر آن مصلوب شده بود از اورشلیم به تیسفون، ایجاد غرور در ایرانیان بود که این غرور آنان را خوشگذران، تن آسا و در نتیجه ترسو کرد و اعیان (فئوداله) را زورگو؛ به گونه‌ای که نتوانستند در برابر سپاهی کوچک‌تر، اما از جان گذشته و مصمم ایستادگی کنند و هرآنچه را که در طول ۱۳ قرن به دست آورده بودند، دفعتا از دست دادند.پس از توپ و تشرهایی که دولت واشنگتن در دسامبر ۲۰۰۵ و ژانویه ۲۰۰۶ به ایران زد و اخطارهایی را که در رابطه با فعالیت‌های هسته‌ای داد و احتمال حمله نظامی می‌رفت، مفسران آمریکایی در مارس ۲۰۰۶ در مقالات خود ضمن یادآوری لشکرکشی غیرضروری سال ۶۰۵ خسروپرویز به روم شرقی، اندرز داده بودند که سیاست «کابوی بازی» که ممکن است به جنگ غیر ضروری منتهی شود، کنار گذارده شود.