سقوط دولت حکیمی

اواخر خردادماه سال ۱۳۲۴ مجلس شورای ملی به کابینه ابراهیم حکیمی رای عدم اعتماد داد. میرزا ابوالحسن خان حکیم باشی در تبریز دیده به جهان گشود. پدرش از پزشکان دربار ولیعهد در تبریز بود و به همین علت وی نیز با هدف تحصیل در این علم ابتدا وارد دارالفنون و سپس برای ادامه تحصیل راهی اروپا شد و در فرانسه مدرک دکترا گرفت. در سفر اول مظفرالدین شاه به اروپا مورد عنایت شاه قرار گرفت و به عنوان پزشک دربار مشغول به کار شد تا اینکه در اثر یک خطا در طبابت، نزدیک بود به جرم سوء نیت به جان مظفرالدین شاه، زندگی خود را از دست بدهد. پس از این حادثه به علت دلبستگی‌هایی که به حکومت قانون داشت به مشروطه خواهان پیوست و به همین علت توانست در دوره اول و دوم مجلس شورا به عنوان نماینده انتخاب شود. نخست وزیری حکیمی در خرداد ۱۳۲۴پس از بیست سال انزوای سیاسی امری عجیب بود. علت گزینش او خدمات وی در راه آزادی خواهی و مشروطه طلبی، تجربه کاری و عدم وابستگی به دولت شوروی با توجه به شرایط ویژه آن زمان بود. حکیمی بدون مشورت و صلاحدید متولیان مجلس، ضمن معرفی اعضای کابینه به شاه و مجلس، برنامه دولت خود را نیز در ۷ اصل به مجلس تقدیم کرد. برنامه دولت حکیمی در چهارده جلسه مورد بحث و مذاکره قرار گرفت و پس از آن نخست وزیر طی نطق کوتاهی تقاضای رای اعتماد کرد. از حاضرین در مجلس فقط ۲۵ نفر به دولت حکیمی رای اعتماد دادند و به این ترتیب دولت وی تشکیل نشده، ساقط شد. او در حیات سیاسی خود چهار بار وزیر دارایی، هشت بار وزیر فرهنگ، یک بار وزیر دادگستری، یک بار وزیر مشاور، یک بار وزیر امور خارجه، سه بار نخست وزیر و یک بار هم وزیر دربار شد. حکیمی در سال ۱۳۳۸ ش. دیده از جهان فروبست و در ابن بابویه به خاک سپرده شد.