تا قبل از روی کار آمدن حکومت قاجار هیچ سفارتخانه‏ای در ایران افتتاح نشد. دلیل آن هم روشن بود. هنوز دیپلماسی جهانی شکل نیافته بود و از سوی دیگر ثبات آن چنانی در ایران پس از صفویه پا برجا نبود. با تغییر چهره سیاسی جهان و رفتن کشتی‌های استعمارگر اروپایی به اقصی نقاط زمین لزوم ارتباط سیاسی با سایر ملل بیشتر احساس شد. در خاورمیانه تنها کشور مستقل ایران بود.

همسایه‌های آن یعنی بریتانیا (هند، به مثابه بخشی از بریتانیا) و روسیه که دول مقتدر آن روز بودند، ایران را کانون رقابت خویش به عنوان خط حائل کشور زرخیز هندوستان می‏دانستند.

اولین سفرا به طور چشمگیر در زمان فتحعلی شاه به ایران آمدند و اولین آنها بریتانیایی بود. کلنل سر جان مالکوم (۱۸۰۰) و قصد وی اقامت در تهران بود. سومین سفیر یعنی سر گور اوزلی در ۱۸۱۰م در سرای حاجی محمدحسین خان امین‏الدوله منزل کرد و در سال ۱۲۲۶ق در حوالی دروازه حضرت عبدالعظیم اولین سفارتخانه این کشور را بنا کرد. سال‌ها بعد در سال ۱۲۷۹ق زمین سفارت وقت انگلیس در خیابان علاءالدوله آن روز (فردوسی فعلی) خریداری شد. این زمین آن زمان در بیرون از شهر طهران قرار داشت.

طی مخارج هنگفتی که نشان از رقابت با سفارت روس داشت کار ساختمان آن باشکوه تمام به اتمام رسید و یکی از مهمترین ساختمان‌های طهران آن روز به حساب می‏آمد.

سر دنیس رایت گزارشی نسبتا مبسوط درباره ساختمان زمین سفارت ارائه کرده است:

از «الیسن» می‏توان بحق به عنوان سفیری یاد کرد که به مقامات مربوطه بریتانیا قبولاند که به جای ساختمان کهن و ایوان‏دار نمایندگی بریتانیا که «سر گور اوزلی» در جنوب تهران بنا نهاده بود و زمانی ابهتی داشت، عمارت جدیدی ساخته شود. الیسن با مهارت تمام چنین استدلال کرد که آن ساختمان کهن که در سال ۱۸۳۰م بر اثر زمین لرزه شدیدا آسیب دیده بود، به سرعت در حال فرو ریختن است و به قول او به محض آنکه اتاق یا دیواری تعمیر می‏شود اتاق یا دیوار دیگری فرو می‏ریزد. الیسن نوشت بهتر است که « سفارتخانه به محل مناسبتر و سازگارتری در حومه جدیدی که در چند سال اخیر در شمال و در پشت دیوار شهر پدید آمده است انتقال یابد.» وی برای تحکیم برهان خود خاطرنشان ساخت که روس‌ها کاخ جدید بزرگی بنا می‏کنند و وزیران و سایر مقامات عالیرتبه ایران نیز برای خود خانه‏های بزرگتر و بهتری می‏سازند. لازم بود که بریتانیا از این قافله عقب نماند و بنابراین به الیسن اختیار داده شد که ۳۲۰۰۰ لیره برای احداث بنای جدید سفارتخانه خرج کند و از آن جمله ۸۰۰۰ لیره را به صرف تدارک زمینی به مساحت پانزده آکر [بیش از شش هکتار] برساند. در بیابانی که در آن زمان کناره شمالی تهران بود، اقامتگاه و ادارات جدیدی ساخته شد. برای منشی‌ها و پزشک سفارت، خانه‏های جداگانه‏ای درنظر گرفته شد و اصطبلی با ظرفیت ۴۱ اسب بنا گشت. سایر سفارتخانه‏های خارجی هم به نوبه خود به این کار تاسی کردند. خیابان پر عرضی که این سفارتخانه‏ها در امتداد آن قرار گرفتند نزد اروپاییان و ایرانیانی که از آنان تقلید می‏کردند به خیابان سفرا معروف گشت و این نخستین خیابان تهران بود که در آن چراغ‌های گاز نصب شد.سروان ویلیام پیرسون که وابسته به رسته سلطنتی مهندسان بریتانیا بود و در خدمت اداره تلگراف هندواروپا در تهران انجام وظیفه می‏کرد، ماموریت یافت که بر احداث ساختمان‌های جدید نظارت عالیه نماید. تحت هدایت او، این ساختمان‌ها توسط ج.و. وایلد، که وابسته به موزه «ساوث کنزینگتون» در لندن بود به سبک ساختمان‌های انگلیسی هندوستان طرح‏ریزی شد. وایلد همان کسی بود که در طرح‏ریزی نمایشگاه بزرگ هایدپارک در سال ۱۸۵۱ کمک کرده بود. در تهران، پیرسون در این کار خود از کمک گروهبانی که در اداره تلگراف تحت فرماندهی او بود و نیز از کمک یک کارشناس ابنیه عمومی که از انگلستان فرستاده شده بود، برخوردار می‏شد و بقیه کسانی که او را در این کار یاری می‏دادند ایرانی بودند. به علاوه وی باغبانی آلمانی استخدام کرد تا یک هزار و پانصد نهال چنار را در زمین خشک و بی‏گیاه سفارتخانه بکارد. این نهال‌ها از جوی‌هایی که آبشان از قنات پربرکت سفارتخانه تامین می‏شد، سیراب می‏گشتند. بیست سال بعد که لرد کرزن به ایران سفر کرد این نهال‌ها زمین سفارتخانه را به بیشه پردرختی بدل ساخته بودند. بناهای جدید که ساختمانشان اندک زمانی پس از درگذشت الیسن تکمیل شد طرف ستایش کرزن که بسیار مشکل‏پسند بود، قرار گرفت و مایه رشک سایر سفارتخانه‏های خارجی در تهران بود. یک مسافر انگلیسی که در سال ۱۸۹۰ به تهران آمده بود با مباهات تمام چنین نوشت:زیباترین و نفیس‏ترین سفارتخانه در تهران سفارتخانه انگلستان است که به نحوی زیبا با درختان آراسته شده است و از آبیاری نیکو برخوردار است. غرفه‏های پذیرایی و تالار ورودی اقامتگاه وزیرمختار بسیار زیبا و شیک است و یک برج ساعت به سبک بیزانس ساختمان را ابهتی ممتاز می‏بخشد. شاه، وزیرمختار بریتانیا را از لطف و مرحمت ویژه‏ای برخوردار ساخت یعنی به او اجازه داد که برای افزودن بر زیبایی باغ وسیع خود چند طاووس که مرغی سلطنتی شمرده می‏شد، در آن باغ بپروراند (انگلیسی‌ها در میان ایرانیان).این سفارتخانه در طول حیاتش با وقایع زیادی روبه رو شد. واقعه‏ای چون تحصن مشروطه‏خواهان یا طرح توطئه‏های مختلفی از سوی سفارت بر ضد ایران یا حتی تجمع سران قوای متفقین در اجلاس تهران.

ماهنامه بهارستان