وقتی از مهندس محسن خلیلی صحبت می‌شود، اولین چیزی که به ذهنم می‌آید رافت و مهربانی اوست، صفتی که دیگران هم می‌توانند داشته باشند یا دارند ولی در اعمال روزمره خیلی به کار گرفنه نمی‌شود، اما مهندس خلیلی بر پایه صفت‌های متعالی دیگری که دارد یعنی صبر و حوصله به همراه ادب و تواضع، هنر انتقال و نشان دادن مهربانی را دارد. یک خصوصیت خوب دیگر وی، دقت و صرف وقت در کسب موضوع مورد علاقه با همه‌ توان و همه جزییات و مثبت و ضبط و سعی در انتقال آن به دیگران است و همین موجب رشد و انباشت غنای فرهنگی در ایشان شده است. ارتباط من با ایشان ارتباط بیش از ۳۰ سال است. همرزمی و همکاری با ایشان در انجمن مدیران صنایع و اینکه علاوه بر پیشکسوتی و ریاست هیات‌مدیره انجمن از همه مهم‌تر استاد بنده هستند و بنده شاگردی کردم و بسیار از ایشان چیز یاد گرفته‌ام. گاهی اوقات مهربانی و تکریم‌شان از اشخاص تازه‌آشنا یا اشخاصی که آشکارا با ایشان مخالفت کرده‌اند یا تضاد دارند، در انجمن موجب سوال برای ما می‌شد و سوال هم می‌کردیم ولی بعدها متوجه شدم که او با اعتقاد بر این‌که (در جامعه پرتنش ما هرچه بتوان آرامش و اعتماد برقرار کرد بهتر است و انسان از مهربانی و تواضع چیزی کم نمی‌آ‌ورد)، در واقع با بزرگی (تواضع) طرف را جذب می‌کند. شاید بعضی‌ها سوءاستفاده می‌کردند ولی تاثیر مثبت حاصل در کلان مساله بسیار بیشتر از خسارت‌های موردی است.

بدون محاسبه جایگاه خود و بدون توجه به من نفسانی این رفتار را می‌کنند که به نظر من کمتر کسی توان این کار را دارد. با کاریزمایی که ایشان با تلاش بسیاری کسب کرده و با رفتار انسانی جذابیت فوق‌العاده‌‌ای برای جذب دوستان و حتی جذب دشمنان و خلع سلاح آنان دارد، شاید دشمنی نداشته باشد. اما دوستان بسیار دارد. خلاصه این‌که من پس از ۳۲ سال همراهی و همکاری و شاگردی در محضرش بالاترین و موثرترین خصوصیت ایشان را در موفقیت‌هایش رفتار خوب و نفوذ و تاثیر‌پذیری بر روابط با دیگران می‌دانم (او استاد تسخیر دل‌هاست) او می‌داند چه می‌خواهد و برای خواست خود از هر طریق ممکن به دنبال شناخت هرچه بیشتر مساله رفته و سپس با همه‌امکانات و از تمام راه‌های موجود اقدام می‌کند.

او عاشق وطن و مردم است و مبارزه با فقر را از راه تقویت بخش خصوصی و تشکل‌گرایی با همکاری صمیمانه با دولت و مسوولان راه اصلی ابراز این عشق و در واقع نوعی مسوولیت سنگین برای خود و انجمن یا سایر صنعتکاران می‌داند.

حرکت‌های فرهنگی عمیقی که ایشان در نزدیک کردن بخش خصوصی و دولتی و تشکل‌گرایی نموده است بی‌نظیر بوده و آثار آن را در آینده بیش از پیش خواهیم دید. چندین بار شاهد نجات اطرافیان از سقوط به دره یاس و ناامیدی توسط ایشان بوده‌ام، نفس‌هایش پر از امید است. امیدوارم این نفس‌ها گرم و مداوم باد. دوستش دارم.

محمدرضا جابرانصاری

مرداد ۸۹