آنچه که ما به عنوان اتو می‌‌‌‌‌‌شناسیم وسیله‌‌ای است که در اروپا از قرن چهاردهم مورد استفاده قرار می‌گرفت. اتوی تخت از یک صفحه آهن تشکیل شده بود. برای اینکه اتو داغ شود، آن را روی آتش نگه می‌‌‌‌‌‌داشتند یا کاملا در آتش می‌‌‌‌‌‌گذاشتند. وقتی اتوی تخت را روی یک پارچه می‌‌‌‌‌‌گذاشتند یک تکه پارچه نازک بین لباس و اتو می‌‌‌‌‌‌گذاشتند تا دوده‌‌های روی اتو لباس را کثیف نکند.

در قرن پانزدهم پیشرفتی در ساخت اتو حاصل شد. در این زمان جعبه داغ که به اتوی جعبه‌‌ای هم معروف است، ساخته شد که درون آن سوراخ بود. این اتو فلزی بود و کف تخت و یک دستگیره داشت. داخلش زغال داغ، آجر، تکه‌‌های فلز داغ قرار می‌دادند. با این اختراع نیاز به پارچه اضافی بین اتو و لباس از بین رفت، چون دیگر اتو لباس را کثیف نمی‌‌‌‌‌‌کرد.

اتوهای ملول هم مانند اتوهای تخت روی کوره گرم می‌‌‌‌‌‌شدند، اما معمولا یکنواخت گرم نمی‌‌‌‌‌‌شدند، همچنین دسته آن‌‌‌ها هم گرم می‌‌‌‌‌‌شد که موجب بروز مشکلاتی برای استفاده کننده می‌‌‌‌‌‌شد. مری پاتز آمریکایی در ۱۸۷۰ این مشکل را حل کرد. او قالبی مقوایی درست کرد و آن را با گچ پاریسی پر کرد. این قالب دور بدنه اتو قرار می‌‌‌‌‌‌گرفت و آن را خنک تر و از طرفی اتو را داغ تر نگه می‌‌‌‌‌‌داشت. پاتز همچنین دسته چوبی جدا شدنی فنرداری برای اتوی ملول درست کرد. وقتی که در اواخر سال‌‌های قرن نوزدهم گاز در خانه‌‌های آمریکا در اختیار مردم قرار گرفت اتوهای گازی ساخته شدند که اولین آنها در سال ۱۸۷۴ ثبت شده است. هر خانه‌‌ای گاز شهری داشت و اتوی گازی به لوله خط گاز وصل می‌‌‌‌‌‌شد. این اتو یک سوزاننده داشت که گاز در آن جریان می‌‌‌‌‌‌یافت. وقتی سوزاننده را با کبریت روشن می‌‌‌‌‌‌کردند، اتو گرم می‌‌‌‌‌‌شد. این اتو زیادی داغ بود و گاهی گاز آن نشت می‌‌‌‌‌‌کرد، اما وزن آن‌‌‌ها کم تر از اتوهای ملول بود. پس از این نوع اتوهایی با سایر سوخت‌‌‌ها به بازار آمدند. این اتوها با روغن، گازوئیل، پارافین و سایر سوخت‌‌‌ها گرم می‌‌‌‌‌‌شدند. اتوی برقی در سال‌‌های دهه ۱۸۸۰ اختراع شد. در این زمان برق در بیش‌تر خانه‌‌‌ها در دسترس بود. نخستین اتوی برقی را هنری دبلیو سیلی در ۱۸۸۲ به ثبت رساند. اتوی اختراعی او با سیم‌‌های جداشدنی به برق وصل می‌‌‌‌‌‌شد. برق سیم پیچ‌‌های داخلی اتو را گرم می‌‌‌‌‌‌کرد، اما اتوی سیلی مانند خیلی از اتوهای الکتریکی اولیه سیم برق نداشت. اتو روی یک پایه گرم می‌‌‌‌‌‌شد.در ۱۹۲۰، جوزف مایر با افزودن یک کنترل گر خودکار دما از جنس نقره اتو و سیم را متحول کرد. ترموستات خیلی زود به ویژگی استاندارد اتو بدل شد. نخستین اتوهای بی‌سیم در سال ۱۹۲۲ ساخته شدند، اگرچه از آن‌‌‌ها استقبالی نشد. نخستین اتوهای بی سیم موفق در ۱۹۸۴ ساخته شدند. در ۱۹۲۶ اتوی بخار را شرکت الدک به بازار عرضه کرد. پیش از آن استفاده کننده روی لباس خشک آب می‌‌‌‌‌‌پاشید یا لباس را وقتی هنوز تر بود، اتو می‌‌‌‌‌‌کرد. اتوی بخار یک محفظه آب داشت که آب گرم شده در آن به بخار تبدیل می‌‌‌‌‌‌شد و از حفره‌‌های کوچک صفحه کف بیرون می‌‌‌‌‌‌آمد. از اتوی بخار هم تا سال‌‌های دهه ۱۹۴۰ استقبالی نشد.

ادوارد شرایر در ۱۹۳۸ راه حلی برای مشکل زنگ زدن کف اتوها پیدا کرد. او آلیاژی تولید کرد که زنگ نمی‌‌‌‌‌‌زد و چکه نمی‌‌‌‌‌‌کرد. اتوهایی که می‌‌‌‌‌‌شد در آن‌‌‌ها حالت‌‌های بخار یا خشک را انتخاب کرد، در دهه ۱۹۵۰ و نخستین اتو که خودکار خاموش می‌‌‌‌‌‌شد در ۱۹۸۴ عرضه شد.

اتوهای امروزی در کف، پوشش نچسب دارند که ابداع آن به سال ۱۹۹۵ برمی‌‌‌‌‌‌گردد.