یک استاد دانشگاه در گفت‌و‌گو با «ایرنا» اظهار کرد: سوال این است که چرا ماده اولیه مورد نیاز صنعت فولاد کشور، در حالی که کارخانه‌های ایران به آن نیاز دارند، صادر می‌شود؟ علی‌نیا با طرح این موضوع که صادرکنندگان سنگ‌آهن اغلب در توجیه عملکرد خود مطرح می‌کنند که درآمد حاصل از صادرات سنگ‌آهن صرف سرمایه‌گذاری برای ورود تکنولوژی و تجهیز معادن می‌شود، اما به شکل دقیق گزارشی در این زمینه ارائه نمی‌دهند، افزود: حدود ۱۰ سال است که با رونق صادرات سنگ‌آهن، شرکت‌های ایرانی نیز پای به این میدان گذاشته‌اند، اما هیچ گاه مردم در جریان درآمد ارزهای حاصل از صادرات خاک کشور قرار نگرفته‌اند. وی اضافه کرد: صادرکنندگان سنگ‌آهن این‌طور توجیه می‌کنند که این ماده معدنی به شکل کم عیار صادر می‌شود و در داخل امکان استفاده از این نوع سنگ‌ها وجود ندارد، در حالی که سنگ‌آهن کم عیار را می‌توان با زغال سنگ حرارتی که در کشور به وفور وجود دارد، مورد استفاده قرار داد.

استاد دانشکده معدن دانشگاه امیرکبیر افزود: سنگ‌آهن کم‌عیار معادن کشور را می‌توان با استفاده از زغال سنگ حرارتی به عنوان خوراک قابل استفاده در واحدهای فولاد سازی، مورد بهره‌برداری قرار داد. وی یادآور شد: چینی‌ها با استفاده از سنگ‌آهن کم عیار و زغال سنگ حرارتی در سال گذشته ۸۵ میلیون تن تولید داشتند و امروز صادرکنندگان سنگ‌آهن ایران، بازار چین را برگزیده‌اند، در حالی که سالانه حدود ۱۰ میلیون تن محصولات فولادی وارد کشور می‌شود.

این استاد دانشگاه، صادرات مواد معدنی به شکل خام را مردود دانست و گفت: خام فروشی مایه مباهات و افتخار نیست، بلکه این مواد معدنی که تجدیدپذیر نیستند باید با بهره‌گیری از ارزش افزوده بالای آن صادر شوند.