مشکلات رقابتی صنعت فولاد اتحادیه اروپا
اروفر (انجمن تولیدکنندگان آهن و فولاد اتحادیه اروپا) ادعا میکند که صنعت فولاد اروپا بیش از دو برابر ۸درصدی که اتحادیه اروپا خود را متعهد کرده است تا سال ۲۰۱۲ در مقایسه با سطح ۱۹۹۰ از میزان تولید گازهای گلخانهای بکاهد، کاسته است و امکان کاهش بیشتر آن در میانمدت میسر نیست.
اروفر اعلام کرده که مقرراتی که کمیسیون اروپا در صدد اعمال آن برای کاهش تولید Co۲ است، ریسکی است که توان رقابت فولادسازان اتحادیه اروپا را تهدید میکند.
اروفر (انجمن تولیدکنندگان آهن و فولاد اتحادیه اروپا) ادعا میکند که صنعت فولاد اروپا بیش از دو برابر ۸درصدی که اتحادیه اروپا خود را متعهد کرده است تا سال ۲۰۱۲ در مقایسه با سطح ۱۹۹۰ از میزان تولید گازهای گلخانهای بکاهد، کاسته است و امکان کاهش بیشتر آن در میانمدت میسر نیست. بدون تحولات فنی و به دلیل مشکلات اقتصادی در حال حاضر نمیتوان تولید گازهای گلخانهای را بیشتر کاهش داد؛ خصوصا در مجتمعهای بزرگ فولادسازی که از کوره بلند استفاده میکنند، نمیتوان انتظار چنین کاهشی را داشت.
صنعت فولاد اروپا با توجه به افزایش مستمر هزینههای انرژی و مواد اولیه که نسبت به سایر کشورهای رقیب فشار بیشتری نیز به اروپا وارد میآورد، امکان رقابت آن را مشکلتر کرده و قادر به انتقال هزینههای خود به مشتریان نیست.
اروفر اضافه میکند که اگر در اکثر موارد به دلایل فنی کاهش تولید Co۲ را نمیتوان فقط از طریق کاهش تولید به دست آورد، بنابراین باید متاسفانه بگوییم که دستورالعمل طرح تجاری اروپا برای اجرای پروتکل کیوتو ناعادلانه است و در سطوح زیادی انحرافاتی را ایجاد میکند.
اروفر ضمن اشاره به اینکه حدود ۳۹درصد تولید جهانی در مناطقی است که میبایستی پروتکل کیوتو را اجرا کنند، ادعا میکنند که تولید اروپا بالغ بر ۱۹درصد کل تولید جهانی است، میتوان نتیجه گرفت که طرح تجاری اروپا (ETS) در آینده میتواند منتهی به انحراف آشکاری در بخش فولاد اتحادیه اروپا شود.
به جای ایجاد زمینهای متعادل این شرایط باعث میشود که بعضی از مجتمعهای فولادسازی نتوانند منابع مالی لازم برای پوشش تولید گازهای گلخانهای کنونی و آتی خود را به دست آورند.
با توجه به اینکه این مساله تنها دلیل نگرانی فولادسازان اروپایی نیست، اروفر اضافه میکند آزادسازی و مقرراتزدایی در بازار انرژی اروپا حتی فشار بیشتری روی هزینههای پایه فولادسازان گذاشته است.
اروفر میگوید، باید بپذیریم که در فاز یا مرحله اول خود آزادسازی اثر مثبتی داشته است (مثلا تا ۲۰۰۲) اما این شرایط چندان دوام نداشته و امروزه ما با نوعی انحصارطلبی چند شرکت مواجه شدهایم.
علاوه بر این، این وضع موجب بیثباتی قیمتها و افزایش آن تا ۴۰درصد در فرانسه و آلمان شده است.
ارسال نظر