گفتم: یک ماه پیش که قیمت‌ها در حال افزایش بود، پیش‌بینی کردی که قیمت‌ها ثابت می‌شود و بالاتر نمی رود. گفت: قابل پیش‌بینی بود، دلایلش را هم گفتم. گفتم: احتمالا تا پایان سال هم قیمت‌ها ثابت بماند. گفت: حق با شماست، شاید هم کمی پایین بیاید. گفتم: ولی عرضه محدود است، فروش‌های کارخانجات داخلی در بورس بیشتر تحویل در سال ۱۳۸۶ است، مقادیر عرضه هم بسیار پایین است، پرداخت‌ها تماما نقد است. در واقع همه به نوعی روزمره‌گی قناعت کرده‌اند که این امر با سیاست فروش کارخانجات بزرگ سازگار نیست. در واقع به نوعی گذران وقت تا پایان سال است. سال گذشته، کارخانجات در این موقع میلگرد تحویل خرداد هم فروخته بودند. گفت: مصرف پایین است. به علت سرما، اکثر پروژه‌ها متوقف شده است. دولت هم به پروژه‌ها، بدهی‌های قبلی‌اش را نپرداخته است. از یک طرف قیمت مسکن بالا رفته، از طرف دیگر قدرت خرید مردم پایین آمده است.

ولی علت اصلی همان اعتبارات بانک‌ها است که به شدت محدود شده است. این امر یعنی جو عدم اطمینان نسبت به آینده به وجود آمده که باعث توقف سرمایه‌گذاری شده است. گفتم: اما قیمت‌ها در خارج بسیار بالا رفته، قیمت تمام شده انواع فولاد وارداتی در مقایسه با قیمت‌های فعلی بازار داخلی حداقل ۱۳‌درصد بیشتر است. در مورد بعضی از آهن‌آلات، قیمت‌های خارجی تا ۲۰‌درصد بیشتر از قیمت‌های جاری واردات است. این مطلب از سه ماه پیش بوده است. بنابراین نباید قیمت‌ها در این حد باقی بماند. گفت: موجودی‌های در راه زیاد است. حمل خریدهایی که چهار ماه قبل شده به علت یخبندان بنادر به تأخیر افتاده است.

به همین علت مواد اولیه ارزان قیمت زیادی در راه است. فقط در ماه قبل بیش از ۳۰۰‌هزار تن کالا به بنادر ایران آمده است. از طرف دیگر خیلی از واردکنندگان به علت مشکل با بانک‌ها، کالاها را زیر قیمت می‌فروشند تا بدهی‌های خودشان را بپردازند. گفتم: چشم‌انداز سه ماه آینده را چگونه می‌بینی؟ گفت: همه چیز به دولت بستگی دارد. دولت تا انتخابات مجلس، اجازه افزایش قیمت‌ها را نخواهد داد. اعتبارات بانکی را هم فعال نخواهد کرد چون مساله تورم بسیار حساس است. گفتم: تکلیف سال ۸۶ معلوم شد، سال ۸۷ چه می‌شود؟ گفت: باز هم بستگی به دولت دارد. دولت دو راه دارد: یا پذیرفتن تورم یا بحران اقتصادی. دولت باید طرح‌های عمرانی را فعال کند. به دلیل نیاز جامعه، مساله اشتغال، تبدیل ارزها به ریال و غیره در این حالت، قیمت‌ها اوج می‌گیرد چون تقاضای نهفته در بازار هم به شدت وجود دارد اما اگر دولت به سیاست فعلی ادامه دهد بی‌علاقگی و دلزدگی به اقتصاد تشدید می‌شود، سرمایه‌ها به خارج می‌رود و بحران بیکاری برای دولت مساله ساز خواهد بود.

گفتم: راه حل بینابینی نیست؟ گفت: چرا، اگر دولت عرضه اعتبارات بانکی را منظم‌تر کند، اگر خریدهای مربوط به طرح‌های عمرانی با استفاده از اعتبارات اسنادی ریالی داخلی یا ضمانت نامه به جای خرید نقد صورت بگیرد، نوسان قیمت‌ها محدودتر خواهد بود. در غیر این صورت از اوایل سال جدید به خصوص اردیبهشت ماه باید در انتظار انفجار قیمت‌ها بود و کاری هم از دست دولت بر نمی‌آید؛ چرا که کارخانجات خصوصی به علت تفاوت قیمت داخل و خارج، اگر کالایی داشته باشند، تولیدات خود را صادر خواهند کرد، واردات هم به حداقل خود خواهد رسید، طبعا قیمت‌ها باید حداقل ۱۵‌درصد به طور متوسط افزایش یابد تا با واقعیت هماهنگ شود، آنچنان که قیمت ورق سیاه از ۷۸۰۰ ریال در خلال کمتر از یک ماه به ۸۷۰۰ ریال هر کیلو رسیده است. به نظر شما استدلال ایشان صحیح است؟

منبع: مرکز خدمات فولاد ایران