از سهامداران شرکت پارس‌الکتریک هستیم. مدت ۳ الی ۴ سال است که شرکت به هیچ‌عنوان عایدی و سودی نصیب سهامداران خودش نکرده است و علت این امر هم شاید ناکارآمدی هیات‌مدیره و مدیران عامل اسبق و فعلی شرکت باشد. چرا ۲۳هزار نفر سهامدار باید چوب ناتوانی و عدم کارآیی هیات‌مدیره را بخورند؟ هدف سرمایه‌گذاری ما فعالیت هرچه بیشتر صنعت بود، حال اگر مسوولان توانایی به روز کردن تکنولوژی یا ادغام با شرکت‌های مطرح را ندارند، چرا خواب سرمایه و عقب‌افتادگی شرکت را باید سهامداران بپردازند.

مدیرعامل و دیگر پرسنل حقوق و مزایا خودشان را می‌گیرند؛ فقط سهامداران هستند که باید از جیب خوشان تاوان ناتوانی‌ها و عدم مدیریت‌ها را پرداخت کنند.

اگر شرکت ظرفیت تولید و بهره‌‌وری ندارد، چرا دستور تعطیل یا انحلال آن صادر نمی‌شود که وضعیت سهامداران مشخص شود؟

از سرمایه‌گذاری تامین اجتماعی به عنوان سهامدار عمده و دیگر اعضای هیات‌مدیره می‌پرسم؛ تاکی ۲۳هزار نفر سهامدار باید اسیر تصمیمات نادرست و ناتوانی در راهبری شرکت شوند.

واقعا اگر توان مدیریت در این شرکت را ندارید، حداقل سهام خودتان را در بازار برای فروش عرضه کنید تا شاید بخش خصوصی وارد بازار شود و هم‌ شرکت و هم سهامداران از این بلاتکلیفی نجات پیدا کنند.

گذشته از همه این موارد، عملکرد سازمان بورس است که بدون دادن تکلیف به سهامداران عمده شرکت‌ها در خصوص تعهد مسوولیتی نسبت به سهامداران جزء، سرمایه، وقت، زمان و فرصت‌های سرمایه‌گذاری ما را زیر سوال برده و شرکت را به تابلوی چهارم تبعیدکرده است.

در واقع این سیاست به نفع هیات‌مدیره و مدیران شرکت شده؛ چون دیگر هیچ تعهدی نسبت به بازار سرمایه و سهامداران برای اطلاع‌رسانی ندارند و از دادن گزارش طفره می‌روند و بعد از مدتی هم راهی هموار می‌شود که شرکت از بورس اخراج می‌شود.

سردرگمی سهامداران نسبت به قانون تابلوی چهارم هم وقت و هم سرمایه ما سهامداران را بدون هیچ بازدهی بلوکه کرده است. حال باید پرسید وظیفه سازمان و شرکت بورس چیست؟

متاسفانه شعارهای حمایتی دولت در استفاده حداکثری از توان داخلی، تنها سبب شده که توان داخلی بازار داخل، دو دستی تقدیم شرکت‌های خارجی شود، بدون اینکه صنایع داخلی ما بهره‌ای از این حمایت دولت یا بازار داشته باشند.