تصمیم چین برای بستن کارخانه‌های کوچک و قدیمی مس می‌تواند در نهایت موجب افزایش و حتی ظرفیت مازاد شود. واحدهای ذوب کوچک‌تر به طور لجام‌گسیخته به ظرفیت‌های خود می‌افزایند؛ در حالی‌که واحدهای ذوب بزرگ‌تر به مدرنیزاسیون و بازسازی خود می‌پردازند یا به واحدهای تولیدی جدید خود اضافه می‌کنند که فرصتی برای بسته شدن واحدهای تولیدی برای پکن به‌دست نمی‌آید. چین گفته است که می‌خواهد ۱۱۷ هزار تن از ظرفیت تولید مس و ۳۳۹ هزار تن از ظرفیت آلومینیوم، ۱۱۳ هزار تن از ظرفیت روی و ۲۴۳ هزار تن از ظرفیت سرب خود بکاهد. شکی نیست که پکن قادر به این اقدام خواهد بود. مدیر انجمن صنایع فلزات غیرآهنی چین (CNIA) می‌گوید: به‌نظر می‌رسد که پکن در این زمینه تصمیم قاطعانه‌ای گرفته است و تمامی دولت‌های استانی از هیچ کوششی دریغ نخواهند کرد. اما دقیقا همین تصمیم‌گیری برای کاهش مجموعا ۸۱۲ هزار تن از میزان تولید فلزات پایه است که واحدهای ذوب را تشویق می‌کند که سریع‌تر از قبل به ظرفیت‌های خود بیافزایند. یک تحلیل‌گر در شانگهای می‌گفت: این واحدهای ذوب برای اینکه تعطیل نشوند، اقدام به مدرنیزاسیون و بازسازی فن‌آوری‌های خود کرده‌اند و در کنار آن به ظرفیت‌های خود می‌افزایند. واحدهای ذوب در استان شاندونگ نمونه‌های خوبی در این خصوص هستند، اکثر واحدهای ذوب در حال حاضر دارای ظرفیت تولید مس به میزان ۲۰۰ هزار تن در سال هستند؛ اما همه در نظر دارند که آن را به ۴۰۰ هزار تن در سال در آینده نزدیکی افزایش دهند. اگرچه واحدهای ذوب چینی همواره در مورد هزینه‌های پایین‌تر فرآوری و تصفیه مس (TC/RCs) شکایت می‌کنند، اما از طرف دیگر آنان فعالانه می‌خواهند ظرفیت‌های خود را بعضا به‌دلیل نیاز دولت‌های استانی برای دستیابی به رشد سود تولید ناخالص داخلی افزایش دهند. هزینه‌های نقد فرآوری و تصفیه مس حدود ۱۰ دلار در هر تن یا یک سنت در هر پوند برای چندین ماه بوده است؛ در حالی‌که قیمت پایه سالانه ۲۰۱۰ با ۳۸ درصد کاهش به ۷/۴۶ دلار یا ۶۷/۴ سنت تنزل پیدا کرد.