کریستینا بوریدن و مائوریسیو فونت، در کتاب خود به نام «اصلاحات برزیل» به برسی تجربه این کشور در انجام اصلاحات اقتصادی به ویژه در دهه ۱۹۹۰ میلادی پرداخته‌اند. در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ برزیل با نرخ‌های تورم بسیار بالایی روبه‌رو بود و ارزش پول ملی آن طی آن بازه زمانی تقریبا هر ماه یک سوم کمتر می‌شد. در سال ۱۹۶۷ دولت در نخستین اقدام، سه صفر از پول ملی برزیل حذف کرد و نام این پول به «نیو کروزوریو» تغییر یافت. اقدام دولت برای بسنده کردن به حذف صفر هیچ تاثیری در واقعیت اقتصاد این کشور ایجاد نکرد: در سال ۱۹۸۱ که برزیل بار دیگر سه صفر از پول ملی خود حذف کرد، تورم این کشور به ۱۵۱ درصد رسیده بود اما دومین تلاش برای مهار تورم از طریق حذف صفر نیز به نتیجه نرسید: تورم برزیل به ۱۴۳۱ درصد در سال ۱۹۸۱ رسید و در سال ۱۹۹۳ که دولت برزیل یک بار دیگر صفرها را حذف کرد، تورم با ایستادن در سطح ۳ هزار درصد رکوردشکنی کرد. حتی سیاست دولت برزیل در فریز قیمتی به مدت ۱۶ ماه که از فوریه ۱۹۸۶ آغاز شد نیز نتوانست کمکی به مهار تورم کند. دولت برزیل از آن زمان به بعد به خود آمد و به جای اکتفا به حذف صفر اقدام به اصلاحات ساختاری اساسی در اقتصاد این کشور کرد: از سال ۱۹۹۹ نظام نرخ ارز شناور در این کشور ایجاد شد و دولت به خصوصی‌سازی صنایع بزرگ پرداخت، چاپ بی‌رویه پول متوقف شد و محدودیت‌ها بر تراکنش‌های مالی به‌صورت هدفمند درآمد. این سیاست‌ها در همان سال ۱۹۹۳ نتیجه داد و تولید ناخالص داخلی برزیل در سال ۱۹۹۳ پس از مدت‌ها افزایشی شد. برنامه جدی‌تر دولت برزیل برای اصلاحات اقتصادی از سال ۱۹۹۴ به اجرا درآمد و دولت سعی کرد تا مصارف و مخارج خود را کنترل کند.  نتیجه اصلاحات باورنکردنی بود: در سال ۱۹۹۸ تورم برزیل از ۳ هزار درصد به تنها ۲ درصد رسید! اکنون هر دلار آمریکا معادل ۳.۹۷۴ رئال برزیل است و نرخ تورم آن به ۶/ ۳ درصد رسیده است.