ایمیل زیبای یک ذهن زیبا

بن کوهن گزارشگر ورزشی وال استریت ژورنال من تنها یک بار با ریاضیدان نابغه، جان نش مراوده داشتم و آن هم در مورد مسابقات ورزشی بود. وقتی مشغول تهیه گزارشی درباره استفاده از نظریه بازی برای پیش‌بینی نتیجه بازی‌های بسکتبال بودم، فکر کردم دانستن ایده‌های نش می‌تواند مفید واقع شود. هر چه باشد، نش پدرخوانده نظریه بازی بود و در سال ۱۹۹۴ برای پژوهش‌های پیشگامانه‌اش در مورد بازی‌های غیرمشارکتی جایزه نوبل را به دست آورده بود. اما این تنها دلیل تماس با نش نبود. او دانشجو و بعد استاد دانشگاه پرینستون هم بود، دانشگاهی که بیش از دیگر مدارس حاضر در «آیوی لیگ» در این رقابت‌ها حضور یافته بود. اگر کسی بود که هم درباره نظریه بازی و هم درباره بازی‌های بسکتبال می‌دانست، آن یک نفر جان نش بود. او دست کم بهترین فرد برای شروع بود. اما اول باید او را پیدا می‌کردم. نش ۸۶ ساله بود و نمی‌دانستم هنوز به پردیس پرینستون رفت و آمد دارد یا خیر و اصلا در سلامت هست یا خیر. نمی‌خواستم به خاطر بسکتبال مزاحمتی برای او ایجاد کنم. در نهایت چون وقت داشتم، نامه‌ای به دفتر او فرستادم؛ آن را فکس هم کردم. مدتی بعد مقاله‌ای قدیمی برای نش می‌خواندم که چیزی فهمیدم که من را متعجب کرد. او از سال ۱۹۹۰ با دیگر ریاضیدانان ایمیل رد و بدل می‌کرد. ایمیل او را که حروفی به نظر بی‌معنی بود که به princeton.edu ختم می‌شد پیدا کردم و سوال‌های طولانی‌ای را که به او فکس کرده بودم، ایمیل کردم. آیا او هرگز استراتژی‌هایی بهینه برای پیش‌بینی بازی‌ها یافته بود؟ ایمیل را که زدم به این فکر می‌کردم که او احتمالا به زودی جواب من را نخواهد داد، اگر اصلا بدهد. اما جان نش یک ساعت بعد پاسخ ایمیل من را داد: «آقای کوهن عزیز، من از تلاش‌هایی که برای مطالعه بازی‌های ورزشی با به کار گرفتن روش‌هایی غیراز نظریه بازی در بازی‌های غیرمشارکتی صورت گرفته، آگاهم. من خود هرگز درگیر چنین مطالعه‌ای نبوده‌ام. اما درگیر مطالعاتی درباره بازی‌هایی بوده‌ام که بیشتر بر پایه فعالیت‌های مالی هر بازیگر انجام می‌شدند. بنابراین من از کسانی که بازی بسکتبال را پیش‌بینی می‌کنند، بسیار دورم. ارادتمند، جان اف نش جونیور» این ایمیل زیبایی بود که نشان می‌داد نش از همه ما باهوش‌تر بود. او آنقدر باهوش بود که بداند نباید برای پیش‌بینی بازی‌های بسکتبال تلاش کند.