حمیدرضا آریان پور: «گروه بیست» آخرین نشست خود را در «بریسبن» استرالیا با دستورکارهای مهم و حواشی‌ای به همان اندازه بااهمیت آغاز کرد و این اجلاس دو روزه را با بیانیه‌ای بلندپروازانه که ۸۰۰ اقدام مشترک را در بر دارد به پایان برد. اقدامات مشترک این ۲۰ کشور صنعتی و در حال توسعه بنا است نه تنها رشد اقتصاد کشورهای عضو و در نتیجه اقتصاد جهان را افزایش دهد، بلکه بر آن است تا با تغییرات آب و هوایی، شکاف جنسیتی در بازار کار، فرار مالیاتی شرکت‌های بزرگ و چندین مساله حیاتی دیگر مقابله کند. در اواخر هزاره پیشین میلادی کشورهای صنعتی عمده جهان تصمیم گرفتند تا با افزودن کشورهای در حال توسعه به حوزه تصمیم‌گیری‌های جهانی هم آنها را راضی تر کنند و هم خود از مزایای همکاری با آنان بهره ببرند. این گونه بود که گروهی اقتصادی شکل گرفت که دو سوم جمعیت جهان و ۸۵ درصد اقتصاد جهان را از آن خود کرد. اما اهمیت این گروه با گرفتار شدن جهان در بحران مالی تشدید شد، چراکه بحران همه گیر سال ۲۰۰۸ همگان را متقاعد کرد که اقتصاد سالم جهانی نیاز به پرستاری همه سویه دارد. با این همه حتی چنین گروه بزرگ و قدرتمندی هم از درمان اقتصاد بیمار جهان ناتوان مانده است.

در میان تمام این اقتصادها شاید تنها ایالات متحده است که رشدهایی خوب را رقم می‌زند تا کل اقتصاد جهان نگران ماه‌ها و سال‌های آینده باشد. این نشست همزمان با ادامه بحران اقتصادی در اروپا آغاز شد و تنها اندکی پس از پایان آن ژاپن رسما وارد رکود شد. رشد چین هم گرچه قابل توجه مانده، اما با اوج خود فاصله گرفته است. گویی این نگرانی‌های اقتصادی کافی نیستند، حالا جدال مسکو با غرب و ناآرامی‌های کم سابقه خاورمیانه هم به این معادله افزوده شده‌اند. ترک زودهنگام استرالیا توسط ولادیمر پوتین تنها نمادی از تنش‌هایی است که می‌تواند اقتصاد جهان را هم درگیر کند. آیا گروه بیست در چنین جوی می‌تواند به اهداف بلندپروازانه

خود برسد؟