تهدید کسری بودجه برسراینچئون

کیوچی کاتو منبع: asia.nikkei.com مترجم: شادی آذری وقتی ورزشکاران کره شمالی در مراسم افتتاحیه بازی‌های آسیایی وارد زمین شدند، با تشویق فراوانی از آنها استقبال شد، اما وقتی کشتی کره‌شمالی از نزدیکی مرز مورد مجادله دو کره رد شد، با شلیک توپ از سوی کشتی کره جنوبی روبه‌رو‌ شد. به‌نظر نمی‌رسد روابط دو کره حتی به بهانه بازی‌های آسیایی اینچئون بهبود یابد، اما هزینه‌های سیاسی وخامت روابط دو کره برای کره جنوبی در مقایسه با هزینه برپایی بازی‌های آسیایی چندان زیاد نیست. چون بسیاری از تحلیلگران ابراز نگرانی کرده‌اند که با پایان یافتن بازی‌های آسیایی اینچئون، چه بر سر این شهر بندری خواهد آمد.

گفته می‌شود که گذشته از بدهی‌های موجود، هزینه‌های این بازی‌ها چیزی حدود دو برابر هزینه بازی‌های المپیک زمستانی ۲۰۱۸ در شهر تفریحات زمستانی پیونگ چانگ را تحمیل خواهد کرد. بنابراین بازی‌های اینچئون می‌تواند یک الگو برای پیونگ چانگ باشد یا به یک داستان هشدار‌دهنده تبدیل شود. با آغاز بازی‌های آسیایی اینچئون، در حدود ۱۰ هزار ورزشکار در ۴۲ رشته با هم به رقابت پرداختند. ژیمناست‌ها و شناگران چینی بیشترین تعداد ورزشکاران قاره آسیا را به خود اختصاص داده‌اند. موضوع مورد علاقه رسانه‌های کره جنوبی هم ۱۵۰ ورزشکار این کشور هستند که در ۱۴ رشته به رقابت می‌پردازند، اما پشت‌صحنه همه این رقابت‌های پرهیاهو این حقیقت تلخ پنهان است که هزینه‌های این بازی‌ها به برگزارکنندگان آنها فشار زیادی را تحمیل کرده است.

در میان ۶ کلان شهر کره جنوبی، شهر اینچئون بالاترین نرخ بدهی را در سال گذشته به خود اختصاص داده بود و هزینه‌های گزاف برای بازی‌های آسیایی و خط جدید مترو مورد انتقادهای زیادی قرار گرفت. سیاستمداران از جمله یو جئونگ بوک، شهردار اینچئون، می‌گویند که درآمد دراز‌مدت از صنعت گردشگری و معرفی این شهر به‌عنوان یکی از مقاصد گردشگری جهان کمک می‌کند تا با هزینه‌ها مقابله شود، اما برخی می‌گویند پس از افزایش بدهی‌های این شهر به خاطر بازی‌ها، چه خواهد شد و این در شرایطی است که بسیاری از تاسیسات بازی‌ها پس از این مراسم به کار نخواهند آمد. کیم یونگ سو، رئیس کمیته سازمان‌دهنده بازی‌های آسیایی اینچئون می‌گوید نسبت به رویدادهای ورزشی پیشین، این بار مقامات مجبور بودند با حمایت‌های مالی کمتری از سوی دولت، کار خود را انجام دهند. اما به عقیده او این بازی‌ها «هوشمندانه، فشرده و خوب سازماندهی شده» خواهند بود. شهر اینچئون که در غرب سئول واقع است، سومین شهر بزرگ کره جنوبی است و جمعیت آن بالغ بر ۳ میلیون نفر است. در این شهر طی جنگ دو کره که در سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۳ رخ داد، خلبانان فرودهای شجاعانه‌ای را بر آب و خاک به نمایش گذارده بودند که در نتیجه جنگ بسیار موثر بود. این شهر که پیشتر یک مهد صنعت بود، اکنون فرودگاه بین‌المللی اینچئون را در خود جای داده است که یکی از پر ترددترین فرودگاه‌های جهان است و منطقه تجاری فوق مدرن سونگدو در آن واقع است که یک مرکز تجاری فوق العاده ساخته شده بر زمینی بایر است. سازمان دهندگان این بازی‌ها ۲۰۰ هزار بازدیدکننده را میزبانی خواهند کرد و امیدوارند که به این وسیله یک تصویر جهانی از این شهر به نمایش گذارده شود.

استادیوم اصلی یکی از ۱۷ سازه جدیدی است که برای این بازی‌ها ساخته شده است. همچنین یک مرکز بازی‌های آبی، یک محوطه گلف و یک زمین کریکت هم ساخته شده است. در مراسم افتتاحیه و اختتامیه هم هنرمندان معروفی چون سومی جو، خواننده اوپرا و یانگ یانگ پیانیست چینی به هنرنمایی پرداختند. کیم جونگ هائنگ، رئیس کمیته المپیک کره می‌گوید: «بازی‌های آسیایی فرصت مناسبی است برای تعالی کشوری که به‌خاطر حادثه غرق کشتی سوول افسرده شده است.» اشاره او به حادثه غرق یک کشتی است که در ماه آوریل سال میلادی جاری روی داد و در آن ۳۰۰ نفر از ساکنان ساحل جنوب شرقی کره جنوبی جان خود را از دست دادند. وی افزود: «میزبانی از یک رویداد بین‌المللی بزرگ همچون بازی‌های آسیایی به این کشور کمک خواهد کرد تا برای المپیک پیونگ چانگ آماده شود.» اعضای کمیته هماهنگ‌کننده بازی‌های پیونگ چانگ هم برای کسب تجربه در مورد اداره امور و برپایی بازی‌ها در اینچئون حضور خواهند داشت. اینچئون به‌خاطر هزینه گزاف، امکانات و نحوه مدیریت بازی‌ها بلافاصله پس از پایان مراسم مورد بررسی و موشکافی قرار خواهد گرفت. کره جنوبی در سال ۱۹۸۸ میزبان بازی‌های المپیک تابستانی سئول بود وو در سال ۲۰۰۲ جام جهانی فوتبال را به‌طور مشترک با ژاپن میزبانی کرد و بازی‌های آسیایی سئول سال ۱۹۸۶ و بوسان در سال ۲۰۰۲ را برپا کرده بود. همه این رویدادها توسط دولت به‌عنوان یک جشن ملی برای رونق اقتصادی کشور و افزایش نفوذ بین‌المللی تلقی می‌شدند؛ اما دیگر نمی‌توان گفت که رویدادهای ورزشی بزرگ با اقبال شدید عموم مواجه می‌شود. بسیاری چنین رویدادهایی را هدر‌دهی بودجه‌های عظیم می‌دانند. شهر سئول اعلام کرد که طی سه سال منتهی به ۲۰۱۳ بالغ بر ۲۰ میلیارد وون معادل ۵۹/۱۹ میلیون دلار برای نگهداری از استادیوم المپیک سئول صرف کرد، سازه اصلی المپیک ۱۹۸۸ که اکنون به‌ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد.

شهر کوچک یئونگ نام واقع در جنوب شرقی این کشور اعلام کرده است که طی چهار سال میزبانی بازی‌های فرمول وان کره به نام گرند پریکس، ۱۹۰ میلیارد وون معادل ۳۴/۱۸۵ میلیون دلار از دست داده است. مجادله با مدیریت مسابقات فرمول وان بر سر هزینه‌های میزبانی حتی تا آنجا پیش رفت که این مسابقات در فصل جاری لغو شدند.

از سال ۲۰۰۷ که اینچئون میزبانی بازی‌های آسیایی را برنده شد تاکنون برای تامین هزینه‌های برپایی آن در تقلا بوده است. مشکلات این شهر زمانی به اوج خود رسید که سونگ یونگ گیل، شهردار سابق اینچئون در ماه مه سال ۲۰۱۲ تهدید کرد که میزبانی این شهر را پس خواهد داد؛ مگر آنکه دولت مرکزی سهم بیشتری از هزینه‌های ۱۱/۲ تریلیون وونی (۰۵/۲ میلیارد دلاری) را بپردازد. گر‌چه اینچئون میزبانی بازی‌های آسیایی را حفظ کرد و دولت مرکزی سهم خود را در پرداخت هزینه‌ها افزایش داد، اما اینچئون هنوز ۷۰ درصد هزینه‌ها را خودش می‌پردازد. این شهر قصد دارد برخی از هزینه‌ها را با تبدیل چند استادیوم به ساختمان اداری، مرکز خرید و مجموعه سالن‌های تئاتر و سینما جبران کند. اما منتقدان پتانسیل بازی‌های آسیایی اینچئون را با پتانسیل المپیک مونترئال ۱۹۷۶ مقایسه می‌کنند. بازپرداخت هزینه‌های بازی‌های المپیک مونترئال ۱۹۷۶ تا ۳۰ سال طول کشید.

استان گانگ وون که اداره شهر پیونگ چانگ، میزبان المپیک را بر عهده دارد، هم درگیر مشکلات مالی است و برای بازپرداخت بدهی ناشی از هزینه ۶۸/۱ تریلیون وونی (۶۳/۱ میلیارد دلاری) بر یک منطقه اسکی که مرکز بازی‌های زمستانی ۲۰۱۸ خواهد بود، به شدت در تقلاست. کیم از کمیته سازمان دهنده اینچئون می‌گوید که موفقیت برگزاری بازی‌های آسیایی بیشتر با این معیار سنجیده خواهد شد که آیا با وجود برپایی این بازی ها، از کسری بودجه اجتناب شده است یا نه. یک نگرانی بزرگ این است که سرعت فروش بلیت بسیار کند بوده است. برگزارکنندگان این بازی‌ها امیدوار بودند که تا پیش از افتتاحیه در حدود ۷۰ درصد بلیت‌ها را بفروشند؛ اما پیش فروش بلیت‌ها تنها در حد ۳۰ درصد محقق شد. پرجمعیت‌ترین کشورهای جهان یعنی چین و هند بزرگ‌ترین‌ تیم‌های جهان را به اینچئون گسیل کردند. سون یانگ و یه شیون، قهرمانان المپیک شنا رهبری تیم ۹۰۰ نفری چینی را بر عهده داشتند و ۶۶۲ ورزشکار هم از هندوستان به اینچئون اعزام شدند.