الگویی کم‌هزینه برای بازی‌های آسیایی

نویسنده: لی هیو-سیک منبع: Korea Times منطقه آزاد اقتصادی اینچئون به عنوان موتور رشد اقتصادی کره‌جنوبی طی ۱۱ سال گذشته بوده و بسیاری از شرکت‌های چندملیتی و سرمایه‌گذاران را جذب کرده است. این منطقه دارای زیرساخت‌های شهری عالی، مکان جغرافیایی مناسب، منابع انسانی آموزش‌دیده است و علاوه بر اینها حمایت‌های مالی دولت شرکت‌ها را برای ورود به این منطقه تشویق کرده است. میزبانی بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ موجب شده است توجهات داخلی و خارجی دوباره به این منطقه جلب شود. این منطقه از اوت سال ۲۰۰۳ که به عنوان نخستین منطقه آزاد اقتصادی کره طراحی شد، به مدل رشد جدیدی برای اقتصاد این کشور تبدیل شده است به طوری که از طریق سرمایه‌گذاری خارجی درحال گذار از صنایع‌سنتی به صنایع دارای تکنولوژی پیشرفته و ارزش افزوده است. منطقه آزاد اقتصادی اینچئون شامل سه منطقه برگزیده سونگدو، یئونگژونگ و چئونگنا است. دولت به منظور جذب سرمایه‌گذاری خارجی، حمایت‌های مالیاتی و آزادی‌های بیشتری برای انجام کسب‌و‌کار در این منطقه درنظر گرفته است. این منطقه آزاد به دلیل مزیت جغرافیایی در اینچئون ایجاد شده است و مسافت هوایی کوتاهی با دست‌کم ۶۱ شهر بزرگ و کلانشهر دارد و به کسب و کارهای محلی امکان می‌دهد به ۲ میلیون نفر دسترسی سریعی داشته باشند. طی ۱۱ سال گذشته سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی به ۶۱/۶ میلیارد دلار رسیده است. فقط در سال ۲۰۱۲، این منطقه ۱/۲ میلیارد دلار سرمایه جذب کرد. منطقه آزاد اقتصادی اینچئون درحال حاضر موطن بیش از ۱۱۴۰ کسب‌و‌کار و ۷۲ شرکت سرمایه‌گذار خارجی است. همچنین ۱۳ سازمان بین‌المللی ازجمله صندوق آب و هوای سبز و بانک جهانی در این منطقه دفتر منطقه‌ای دارند. پروژه‌های توسعه‌ای فراوانی در منطقه آزاد اقتصادی اینچئون در جریان است تا این منطقه را به یک شهر بین‌المللی سازگار با محیط زیست تبدیل کند و به این ترتیب شرکت‌های بین‌المللی و داخلی بیشتری را جذب کند. لی ژونگ- چئول، کمیسیونر منطقه آزاد اقتصادی اینچئون می‌گوید: «این منطقه طی دهه گذشته به‌عنوان مدل رشد بادوام ظهور کرده است. شهروندان اینچئون به این منطقه افتخار می‌کنند. این منطقه به زودی به بستر آزمون مقررات‌زدایی کره تبدیل می‌شود و محدوده وسیعی از شرکت‌های خدماتی داخل و خارجی را جذب خواهد کرد.»

لی می‌گوید: اینچئون مزایای فراوانی دارد که آن را برای ایجاد یک منطقه آزاد اقتصادی ایده‌آل کرده است، ازجمله اینکه اینچئون یک شهر ساحلی مجهز به فرودگاه بین‌المللی و بندری است که ورودی کلیدی به کره محسوب می‌شود. منطقه آزاد اقتصادی اینچئون نزدیک به فرودگاه بین‌المللی این شهر که یکی از بهترین فرودگاه‌های جهان است، قرار دارد. لی می‌گوید: «فقط ۲۰ دقیقه طول می‌کشد تا از مرکز منطقه آزاد اقتصادی اینچئون به فرودگاه رسید. نزدیک به ۹۰ شرکت هواپیمایی از ۱۹۴ کشور جهان به این فرودگاه پرواز می‌کنند. بندر اینچئون، که دومین بندر بزرگ کره محسوب می‌شود، محل تردد کشتی‌هایی است که به چین می‌روند یا از این کشور به کره می‌آیند. با توجه به وجود چنین زیرساخت‌هایی، بسیاری از شرکت‌ها دفاتر مرکزی و مراکز تحقیق و توسعه خود را به منطقه آزاد اقتصادی اینچئون منتقل کرده‌اند و این روند طی سال‌های آتی سریع‌تر خواهد شد.»

علاوه بر دفاتر مرکزی شرکت‌ها و مراکز تحقیق و توسعه، دانشگاه‌های خارجی، ازجمله دانشگاه ایالتی نیویورک و دانشگاه جورج میسون، در سونگدو پردیس دانشگاهی تاسیس کرده‌اند و دانشگاه‌های اروپایی و آمریکایی دیگری نیز قصد دارند در این منطقه نمایندگی تاسیس کنند. با وجود این، بازی‌های آسیایی اینچئون تماشاگران زیادی را جذب نکرده است، اما برگزارکنندگان این بازی‌ها اصرار دارند که این رویداد کم‌هزینه متشکل از ۹۵۰۰ ورزشکار الگویی برای این قاره است. ورزشگاه‌‌هایی که برای این بازی‌های ۱۵ روزه ساخته شد، دربسیاری از مسابقات کاملا خالی از تماشاچی بود به طوری که برخی مسابقات فوتبال کمتر از ۱۰۰ تماشاگر داشت. شهردار اینچئون نیز نگران بدهی‌های احتمالی است که این شهر با میزبانی هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی که بیش از ۲ میلیارد دلار هزینه داشته است، متحمل می‌شود. کمیته برگزارکننده این بازی‌ها ۲۳ میلیون وون (۲۲ میلیون دلار) بلیت فروخته که کمتر از ۷۰ درصد از هدف تعیین شده است. ون کیونگ سانگ، دبیرکل کمیته اجرایی این بازی‌ها می‌گوید:«علاقه عمومی نسبت به میزبانی اینچئون برای بازی‌های آسیایی قوی نیست.»

اما ورزشگاه‌های خالی مساله جدیدی برای بازی‌های آسیایی نیست. در بازی‌های ۲۰۱۰ گوانگژو چین و ۲۰۰۶ دوحه نیز صندلی‌های فراوانی خالی ماند. با وجود این میزبانان اندکی همچون اینچئون تلاش کردند هزینه‌ها را کاهش دهند. گوانگژو که حدود ۲۰ میلیارد دلار برای بازی‌های آسیایی هزینه کرد، پس از این بازی‌ها با میلیاردها دلار بدهی رو‌به‌رو شد. دوحه نیز بیش از ۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ برای این بازی‌ها هزینه کرد.

در بازی‌های المپیک پکن و سوچی به ترتیب ۴۰ و ۵۰ میلیارد دلار هزینه شد. از سوی دیگر ویتنام به دلیل نگرانی از هزینه بالای بازی‌های آسیایی از میزبانی این بازی‌ها در سال ۲۰۱۸ انصراف داد و اندونزی به عنوان میزبان دور بعدی بازی‌ها انتخاب شد.

اما برگزارکنندگان بازی‌های اینچئون امیدوارند نسخه کوچک این بازی‌ها به موفقیت بینجامد. ون می‌گوید: «بازی‌های آسیایی باید به شیوه‌ای کارآمد و صرفه‌جویانه برگزار شود. این پیامی است که ما می‌خواهیم به دیگر کشورهایی که به دنبال میزبانی این بازی‌ها هستند، برسانیم.» او می‌افزاید: «بسیاری از شهرهایی که میزبان المپیک و بازی‌های آسیایی بوده‌اند به دلیل بی‌استفاده ماندن تاسیسات ورزشی و فشار مالی ناشی از سرمایه‌گذاری‌های مفرط در نهایت بدهی به بار آورده‌اند. اما اینچئون از الگوی المپیک ۲۰۱۲ لندن پیروی کرده و از وسایل یا جایگاه‌های موقت کم‌هزینه و بازیافتنی استفاده کرده است.» پس از پایان بازی‌ها ورزشگاه اصلی ۶۲ هزار نفره به مکانی با ظرفیت ۳۰ هزار نفر تبدیل می‌شود که یک طرف آن سرپوشیده است و طرف دیگر فضای باز. اندرو جیمز، مدیر ارشد شرکت سازنده این ورزشگاه می‌گوید:«ما به جای آنکه تلاش کنیم یک ورزشگاه ۶۰ هزار نفره را کوچک کنیم، تصمیم گرفتیم یک ورزشگاه ۳۰ هزار نفره بسازیم و ۳۰ هزار صندلی موقت به آن اضافه کنیم.» پس از بازی‌ها، این فضای باز در رویدادهای ورزشی بعدی منظره تماشاچیان را تشکیل خواهد داد و در بقیه ایام فضای سبز آن مورد استفاده عموم قرار خواهد گرفت. جیمز می‌گوید: «اگر این میراث اجتماعی همان‌طور که طراحی شده مورد استفاده قرار گیرد، جهان شگفت‌زده خواهد شد و متوجه می‌شود که کره در تبدیل کردن یک پروژه ورزشی به میراثی متمایز پیشگام بوده است.» بازی‌های آسیایی همچنین با ایجاد زیرساخت‌های جدید، پارک‌ها و امکانات ورزشی بی‌نظیر به اینچئون کمک می‌کند که به مرکز مالی آسیا تبدیل شود. ون می‌گوید: «میزبانی این بازی‌ها مزایای غیرقابل مشاهده بی‌شماری به همراه داشته است.»