علیرضا مجمع: وقتی دولت دکتر حسن روحانی روی کار آمد، علاوه بر همه امیدواری‌هایی که در عرصه بین‌الملل و رفع تحریم‌های بین‌المللی ایجاد شد، امید جدی دیگری در دل اهل فرهنگ و به‌خصوص سینما پدید آمد که به زودی سینمای ایران از این وضعیت رکود و خمودگی که در ۸ سال قبل نصیبش شده است درخواهد آمد؛ امیدی که در همان ابتدا با بازگشایی خانه سینما از سوی رئیس سازمان سینمایی رنگ و بوی بیشتری گرفت. از ریاست حجت الله ایوبی بر مصدر سینمای کشور، حدود یازده ماه می‌گذرد، اما در این دوره یازده ماهه،باز هم همه چیز سینما را از منظر اقتصادی می‌بیند و خالی بودن سالن‌های سینما را دلیلی بر نوعی تهدید به نابودی همیشگی این سینما می‌دانند. در این میان سالن‌های سینما همان مقدار اندک فروش خود را که به دلیل مثلا بازی‌های جام جهانی و پخش آن می‌توانستند داشته باشند، نداشته باشند. نبود فیلم خارجی در چرخه نمایش سینمای ایران یکی دیگر از مسائلی است که مجموعه سینمای ایران سال‌ها است نپذیرفته است اگر رقیب برای یک محصول فرهنگی وجود نداشته باشد، برای رشد آن محصول نمی‌توان توقعی داشت. با همه این اوصاف در این صفحه تلاش کردیم بحث اقتصاد سینما را با کارشناسان این حوزه از منظرهای متفاوت مورد بحث قرار دهیم.

در این میان نیاز است یک بحث کلی را در این حوزه در ابتدا داشته باشیم و بدانیم اصلا اقتصاد سینما از چه منظری باید مورد توجه قرار گیرد. «درآمدی بر اقتصاد سینما» داشته باشیم. وقتی هم به صحبت کارشناسان توجه می‌کنید بیشتر مسائل روز سینما مد نظر قرار می‌گیرد. اما بهتر است ابتدا ریشه‌های این معضلات دیده شود و برای رفع آن فکری اندیشیده شود، بعد بالطبع مسائل و مشکلات روز سینمای ایران در دل آن حل خواهد شد. مهم‌ترین مساله حال حاضر سینمای ایران، نه سیاست‌های درست و غلط مدیران سینمایی که بحث اقتصاد و درآمدزایی برای سالن‌های سینما و آدم‌های مرتبط با سینما است و این مشکل هم در یک بحث جدی خلاصه می‌شود. سینمای ایران از فضای قصه‌گویی فاصله گرفته است و برای همین برای تماشاگر جذابیتی ندارد. این مساله یکی از اصلی‌ترین مشکلات سینمای ایران در دو دهه اخیر است که تماشاگر را از سالن‌های سینما فراری می‌دهد.