سرازیر شدن پول به سمت فوتبال این پرسش کلیدی و حساس را در پی داشته است که آیا فوتبالیست‌های ایران مستحق دریافت چنین ارقامی هستند یا نه؟ پاسخ به این پرسش مدت‌ها است که دستاویز نقدها و نظرهای بسیار بوده است. آنجا که برخی ناکامی‌های بین‌المللی فوتبال و درآمد اندک غالب جامعه ایران را یادآوری می‌کنند و به پرداخت‌های نجومی در فوتبال خرده می‌گیرند و برخی دیگر فوتبال را از جمله معدود سرگرمی‌های نشاط‌آور جامعه ما می‌دانند که برای شور و نشاط تولید شده در آن باید هزینه کرد.

در کشاکش این بحث و جدل‌ها کنکاش بر سر دانستن رقم دقیق قرارداد ستاره‌ها به یک سوژه عامه‌پسند میان رسانه‌ها و البته افکار عمومی فوتبال‌دوست تبدیل شد. اینکه گران‌ترین فوتبالیست ایران چه کسی است و چقدر می‌گیرد؟ در میان مربیان کدام یکی است که توانسته بیشترین صفر را در قرارداد خود جای دهد و ماحصل چنین دریافتی کلانی چند جام و افتخار بوده است؟ گمانه‌ها بسیار بود. رقم‌های چند صد میلیونی خیلی زود جای خود را به میلیارد داد و البته متمم‌هایی که قرارداد ستاره‌ها را چرب‌تر می‌کرد. ابتدا قانون سقف قرارداد برای بازیکنان مد شد. سقف ۳۵۰ میلیون تومانی که خیلی زود بر سر اهالی فوتبال خراب شد و توسط اعطای امتیازهایی مثل ویلا دور زده شد.

رقم‌ها همچنان افسارگسیخته بالا رفت تا سرانجام وزارت ورزش فعلی با شعار شفاف‌سازی دست به افشای قراردادهای میلیاردی زد تا شاید فشار افکار عمومی باعث کاهش دستمزدها در فوتبال شود و خود هواداران فوتبال از دست‌اندرکارانش بخواهند حداقل در تیم‌های دولتی پرداخت‌ها کاهش یابد. باشگاه‌ها به صورت دستوری مکلف به اعلام رقم قراردادهای خود شدند و خروجی آن این شد که رقم دریافتی آندو تیموریان که سال گذشته با ۲ میلیارد و ۳۰۰ میلیون تومان لقب گران‌ترین بازیکن ایران را به خود اختصاص داده بود یک میلیارد تومان اعلام شد! اما آیا شما حاضرید این رقم را باور کنید؟ افشای دستوری قراردادها یک بحث حقوقی را هم در پی داشته است؛ اینکه آیا باشگاه‌ها مجاز هستند بدون رضایت بازیکنان که یک طرف از قرارداد هستند آن را افشا کنند؟

برخی به اصول قانون مدنی اشاره دارند که اجازه نمی‌دهد جزئیات یک قرارداد خصوصی به این شکل افشا شود و برخی دیگر به آثار سوء عدم انتشار اعداد و ارقام اشاره دارند و اینکه دیگر راهی برای سروسامان بخشیدن به لجام‌گسیختگی موجود در بازار فوتبال وجود ندارد. اما همگی بر این نکته وحدت نظر دارند که فوتبال دولتی راه فرار خود را خواهد یافت و تنها اتفاقی که رخ خواهد داد اپیدمی پنهان‌کاری خواهد بود. تاکید کارشناس برای رستگاری فوتبال از این فساد حرکت به سمت فوتبال خصوصی است.