عامل کاهش سرعت گذار به انرژی‌‌‌های پاک در آمریکا
مخالفت مردم محلی برای گذار: «در حیاط خانه من: نه»
«در حیاط خانه من: نه» گزاره‌‌‌ای است که اولین بار در روزنامه دیلی‌پرس ویرجینا در سال ۱۹۷۹ دیده شد. از آن پس NIMBY (Not In My Backyard)در مجلات و روزنامه‌‌‌های بسیاری دیده شده و به نشانه‌‌‌ای برای کسانی تبدیل شد که با فعالیت‌‌‌های عمرانی و زیرساختی در نزدیکی محل سکونت خود مشکل داشتند. این گزاره بیشتر در مورد کسانی به کار می‌‌‌رفت که با حضور تاسیسات انرژی هسته‌‌‌ای در نزدیکی محل سکونت خود مخالف بودند.
اما اخیرا این گزاره در مورد کسانی که مخالف حضور تجهیزات تجدیدپذیر در نزدیکی خانه خود هستند، به کار می‌رود. در مورد انرژی‌‌‌های تجدیدپذیر، می‌‌‌دانیم که زمین موردنیاز برای نصب پنل‌‌‌ها و بادگیر‌‌‌های انرژی خورشیدی و بادی بسیار بیشتر از زمین موردنیاز برای زغال‌سنگ و سوخت‌‌‌های فسیلی است. مردم به‌طور کلی از انرژی خورشیدی و بادی حمایت می‌کنند، اما تاسیسات این انرژی را در نزدیکی محل زندگی خود خود نمی‌‌‌خواهند. این کار شبیه به کار کسانی است که از وجود پناهگاه برای بی‌خانمان‌‌‌ها حمایت می‌کنند؛ اما آن را در محله خود نمی‌‌‌خواهند. این گروه از مخالفان محدود به چند محله در گوشه و کنار کشور آمریکا نیستند. در سال ۲۰۲۳ گزارشی از مرکز سابین در مورد قانون‌گذاری برای مسائل اقلیمی در دانشکده حقوق دانشگاه کلمبیا تهیه شد که در آن آمده است که در ۳۵ایالت آمریکا گروه‌های مخالف سازمان‌‌‌یافته و فعال حضور دارند.
در این ایالات در حدود ۲۲۸مورد توانسته‌‌‌اند به اهداف خود برای محدود کردن قابل‌توجه پروژه‌‌‌های تاسیسات بادی، خورشیدی و سایر تجدیدپذیرها دست یابند. علاوه‌‌‌بر این، در حدود ۳۰۰پروژه شروع‌شده با مخالفت جدید این گروه مواجه شده‌‌‌اند. برخی از این مخالفت‌‌‌ها در مورد حضور پروژه‌‌‌های انرژی در زمین‌‌‌هایی است که در میان آمریکاییان بومی مقدس به حساب می‌‌‌آیند. اما بیشتر مخالفت‌‌‌ها از میان غیر‌بومیانی است که نگران مسائلی همچون از بین رفتن منظره، خراب شدن چهره محله، تاثیر بر قیمت املاک و از بین رفتن زمین‌‌‌های کشاورزی هستند. یکی از دلایل مخالفت تاریخی گروهی با پروژه‌‌‌های تجدیدپذیرها، روشن نبودن پروژه‌‌‌ها برای مردم عادی است. صاحب پروژه که اغلب دولت است، برای مردم یک محله که حضور پنل‌‌‌های خورشیدی در نزدیکی خود را تحمل می‌کنند، امکانات مجزا در نظر نمی‌گیرد. یک دلیل تاریخی دیگر، مشارکت نکردن صاحبان پروژه با مردم یک محله است.
به‌طور تاریخی یک پروژه تا نقطه شروع با مردم یک محله به اشتراک گذاشته نمی‌شود و به همین دلیل آنها به طور سرسخت با هرگونه پروژه عمرانی جدید در نزدیکی خود مخالفت می‌کنند. اما از دلایل اصلی این گروه، می‌توان به این اشاره کرد که آنها از قشر مرفه جامعه آمریکا هستند که لزوم تحمل تغییر را احساس نمی‌‌‌کنند و پروژه‌‌‌های گذار به سمت انرژی‌‌‌های تجدیدپذیر را نوعی هزینه‌‌‌تراشی دولتی می‌‌‌دانند. تحقیقات نشان می‌دهد که این مخالفت بیشتر تا به حال در مورد پروژه‌‌‌ها بادی در محل زندگی مردم محلی است. در حالی که این گروه را یک گروه محافظهکار می‌‌‌نامند که به حزب‌‌‌های محافظهکار آمریکا تمایل دارند، اما باید در نظر داشت که این حقیقت که مردم دوست دارند دستگاه‌های دریافت انرژی در دیدرس آنها نباشد، اتفاق جدیدی نیست.
به همان اندازه که منظره زشت دودهای زغال‌سنگ و دوده روی ساختمان‌‌‌ها وجود دارد، به همان اندازه فعالان این گروه دوست دارند منظره اطراف زندگی آنها خراب نشود و با زشتی تاسیسات احاطه نشوند؛ خواسته‌‌‌ای که به هر حال بر فعالیت گذار انرژی در آمریکا تاثیر گذاشته است. نکته مهم این است که این مخالفت یک پدیده حاشیه‌‌‌ای نیست. ۱۰شهرستان در ایالت اوهایو پروژه‌‌‌های بادی و خورشیدی را بدون توجه به شایستگی و ارزش این پروژه‌‌‌ها تعطیل کردند. آنها از قوانینی که برای محافظت از خفاش‌‌‌ها وضع شده بود، استفاده کردند. فعالان محیط‌زیست در ایالت ورمونت یک مزرعه بادی را سنگباران کردند و بسیاری از تاسیسات انرژی بادی این ایالت را از کار انداختند. مخالفان تاسیسات گازی در نیوانگلند با سوزاندن نفت‌کوره سنگین که به محیط‌زیست آسیب می‌زند، این تاسیسات را از کار انداختند. در حومه‌‌‌های لاس‌وگاس، بزرگ‌ترین پروژه خورشیدی کشور را که در یک صحرای دورافتاده منزوی شده بود مسدود کردند.
علاوه بر آن شورای شهر نیوجرسی بسیار جسورانه علیه یک پروژه بادی فراساحلی که حتی از ساحل قابل مشاهده نبود، اعتراض کرد. به‌طور مشخص، این جنبش با شروع ساخت‌وسازهای تاسیسات هسته‌‌‌ای در آمریکا شکل گرفته است و به همین دلیل با پروژه‌‌‌های انرژی رابطه دیرینه دارد. آنها به منابع مالی بیشتری دسترسی دارند و دارای ارتباطات قوی در شوراهای تصمیم‌گیری شهری هستند. در موارد بسیاری موفق به متوقف کردن پروژه‌‌‌ها شده‌‌‌اند. رصد مکان‌هایی که آنها فعالان کمتری دارند، احترام به زمین‌‌‌های بومیان آمریکا و روشنگری در مورد پروژه‌‌‌ها و احترام به بافت طبیعی مکان‌ها از کارهایی است که فعالان پروژه‌‌‌های تجدیدپذیر باید دنبال کنند.
