هدف اصلی روسیه چیست؟

هلن الیات/ CNBC یک‌سال پیش زمانی که روسیه به اوکراین حمله کرد، جهان در شوک فرورفت. روسیه قبل از آغاز جنگ اعلام کرده بود که حداقل ۱۰۰‌هزار نیرو در امتداد مرز با اوکراین جمع کرده و همواره اصرار داشت که برنامه‌‌‌ای برای حمله به آن کشور ندارد. مسکو فهرستی از درخواست‌‌‌ها را به ناتو ارائه داد؛ از جمله اینکه اوکراین هرگز عضو این ائتلاف نظامی نخواهد شد؛ اما وقتی این ائتلاف نظامی خواسته‌‌‌های روسیه را رد کرد، کرملین‌نشینان هم دست‌‌‌به‌‌‌کار شدند و در ۲۴فوریه نیروهای روسی حملات خود را به اوکراین آغاز کردند. در حالی که نیروهای روسی توانستند بخشی از اوکراین را در شرق و جنوب (به کمک راهی که پیش‌تر در کریمه باز کرده بودند) تصرف کنند، رویکرد جاه‌‌‌طلبانه‌‌ مسکو با تسلیحات غربی که روانه‌‌ اوکراین می‌‌‌شد، ورق را به نفع اوکراینی‌‌‌ها برگرداند و روس‌‌‌ها متحمل خسارات و شکست‌‌‌های سنگینی شدند.

اوکراین طی این یک‌سال و ظرف ماه‌‌‌های اخیر، پیروزی‌‌‌های استراتژیک بیشتری را در اطراف خرسون در جنوب و خارکف در شمال (جایی که موفق شد نیروهای روسی را به دونباس عقب براند) به دست آورد. بااین‌‌‌حال، نبردهای سختی در اطراف باخموت جریان دارد. این جنگ بی‌‌‌تردید جهان‌‌‌شمول‌‌‌تر شده؛ زیرا روسیه بارها غرب را مقصر این حمله دانسته و این جنگ را «جنگ برای بقا» نامیده و تهدید کرده است تا هر زمانی که طول بکشد جنگ را ادامه خواهد داد. تا جایی که مدودف، نخست‌‌‌وزیر سابق روسیه، اعلام کرد اگر روسیه در جنگ پیروز نشود، تکه‌‌‌تکه خواهد شد. از سوی دیگر، غرب نیز پول و سلاح روانه‌‌ کی‌یف کرده تا روس‌‌‌ها را در این شهر زمین‌‌‌گیر کند.

با ورود جنگ به دومین سال خود، تحلیلگران نظامی معتقدند که تسخیر منطقه‌‌ دونباس (که شامل دونتسک و لوهانسک می‌شود)، یک‌هدف اصلی برای روسیه باقی‌‌‌ مانده است. آندری زاگورودنیوک، وزیر دفاع پیشین اوکراین، می‌‌‌گوید: «هدف اصلی استراتژیک روسیه، از بین بردن اوکراین است؛ همه‌‌ اوکراین.» وی می‌‌‌افزاید: «اما از آنجا که آنها نمی‌‌‌توانند این کار را انجام دهند، بدیهی است که اهدافشان را کاهش دهند و بتوانند آن را به جامعه‌‌ خود بقبولانند. بنابراین، هدف تقلیل‌یافته به این معنی است که حداقل باید دونباس را در تصرف داشته باشند.» این مقام اوکراینی می‌گوید: «فکر نمی‌‌‌کنم که آنها موفق شوند ... اگر هم موفق شوند، این را به‌‌‌عنوان دستاوردی بزرگ به خورد جامعه‌‌ خود می‌دهند و به آن می‌‌‌بالند.» او می‌‌‌گوید: «اگر روس‌‌‌ها در این فرآیند به‌‌‌شدت آسیب‌‌‌دیده و فرسوده شوند، ممکن است اندکی توقف کرده، دست به جمع‌‌‌آوری نیرو زده و ممکن است بسیج اضافی و برخی آموزش‌‌‌های مضاعف انجام دهند. بااین‌‌‌حال، سرعتشان کم می‌شود. اما اگر در این فرآیند آسیب چندانی نبینند، ممکن است تصمیم بگیرند که بلافاصله دست به اقدام در جایی دیگر بزنند و در جایی دیگر پیشروی کنند.» بنابراین، بهتر است تا جایی که می‌شود روس‌‌‌ها را در همان فاز اول زمین‌‌‌گیر کرد.

اولکساندر موژینکو، متخصص نظامی و رئیس مرکز مطالعات نظامی و حقوقی در کی‌یف، می‌‌‌گوید: «ما به سلاح، سلاح و سلاح نیاز داریم، سریع‌‌‌تر، سریع‌‌‌تر و سریع‌‌‌تر.» او می‌‌‌گوید: «این سلاح‌‌‌ها می‌‌‌تواند توپخانه باشد، می‌‌‌تواند موشک‌‌‌های دوربرد باشد و... ما به وسایل نقلیه‌‌ زرهی بیشتری احتیاج داریم.» اوکراینی‌‌‌ها بیم دارند که تعلل در ارائه‌‌ سلاح خسارت‌‌‌های بیشتری به آنها در میدان جنگ وارد می‌کند. جنگ در شرق اوکراین به جنگ جهانی اول تشبیه شده است. وزارت دفاع بریتانیا معتقد است که نیروهای پیمانکار نظامی و خصوصی روسیه از زمان آغاز حمله دچار این خسارت‌‌‌ها شده‌‌‌اند: تقریبا ۴۰ تا ۶۰‌هزار کشته و ۱۷۵ تا ۲۰۰‌هزار مجروح. برآورد رئیس ستاد ارتش نروژ هم نشان می‌دهد که اوکراینی‌‌‌ها احتمالا تاکنون صد‌هزار نیروی کشته و زخمی داشته‌‌‌اند.

براساس آخرین داده‌‌‌های دفتر حقوق بشر سازمان ملل، حداقل هشت‌هزار غیرنظامی کشته و نزدیک به ۱۳هزار و ۳۰۰نفر زخمی شده‌‌‌اند. البته ممکن است آمار واقعی بیش از این باشد. ملیندا هرینگ، عضو ارشد غیر‌مقیم مرکز اوراسیای شورای آتلانتیک بر این باور است که یک‌سال پس از جنگ، ۶۵‌درصد آمریکایی‌‌‌ها خواهان تداوم کمک به اوکراین برای بازپس‌‌‌گیری قلمرو خود هستند؛ حتی اگر این به معنای درگیری طولانی‌‌‌مدت باشد. این عدد از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳ تغییر نکرده است.» بااین‌‌‌حال، سفر بایدن به کی‌یف این انتظار را در اوکراینی‌‌‌ها دامن زد که خواستار تسلیحات بیشتر برای مقابله با روسیه شوند.