نخست «سوالات» و دیگری «مواجهه نامزدها با سوالات». از منظر نخست، به ظن بسیاری از اقتصاددانان و اهالی اقتصاد، نه‌تنها جای پاکت‌ سوالات اصلی و ابرچالش‌ها اقتصادی خالی بود بلکه کیفیت سوالات طرح شده، از نظر برخی پایین و سطحی بود. در این باب نقدهای بسیاری به نفس برگزاری «مناظره» وجود دارد. ظاهرا برگزارکنندگان مناظره نمی‌دانند در چنین برنامه‌ای با چنین عنوانی (مناظره) باید فضایی فراهم شود که همه نامزدها به یک پرسش واحد پاسخ دهند، اما رویه دیگری را در دو مناظره گذشته شاهد بودیم. هفت نامزد، هفت پرسش مجزا! همین مساله باعث شد تا کاندیداها در پاسخ به پرسش مربوط به خود، از موضوع منحرف شوند و به جای پرسش به سوال مجری، به اظهارات یا ادعای نامزد دیگری واکنش نشان دهند.اما منظر دوم، یعنی «مواجهه نامزدها با سوالات» این بخش هم حداقل در بین اهالی اقتصاد ضعف مباحثه اقتصادی نامزدها بود. پاسخ‌های کلی؛ بدون ارائه راهکار. کاهش تورم، افزایش قدرت خرید، یارانه ۴۵۰ هزار تومانی، وام ۵۰۰ میلیون تومانی به زوجین، تسهیم پول نفت، افزایش ارزش پول ملی، ایجاد اشتغال یک میلیونی در سال، ساخت سالانه یک میلیون واحد مسکونی، مقابله با فساد و رانت، تغییر حکمرانی اقتصادی، استفاده از بازار ۵۰۰میلیونی منطقه و ... اینها بخشی از همان وعده‌های رنگارنگ اقتصادی داوطلبان صندلی پاستور هستند. اما مناظره اقتصادی چقدر بدنه کارشناسی و اهالی اقتصادی را قانع کرد؟ «دنیای‌اقتصاد» در این پرونده، کیفیت وعده‌ها و مناظره اقتصادی کاندیداهای ریاست‌جمهوری را بررسی کرده است.