در دهه ۴۰ فعالیت اتاق بازرگانی با تشکیل اتاق صنایع و معادن که برخی آن را عاملی برای تضعیف اتاق بازرگانی می‌دانستند، دستخوش تغییراتی شد و در نهایت اتاق بازرگانی و صنایع و معادن با ادغام این دو نهاد تشکیل شد. اتاق بازرگانی پس از انقلاب در دهه ۱۳۶۰ به‌دلیل رویکرد انقلابیون و دولت شرایط سختی را گذراند و در دهه ۱۳۷۰ توانست جایگاه خود را نسبت به دهه گذشته ارتقا دهد. «قانون اتاق بازرگانی و صنایع و معادن جمهوری اسلامی ایران» در همان دهه ۱۳۷۰ ابلاغ می‌شود و از آن پس دستورالعمل‌های موجود در ادوار پس از آن برای اموری چون انتخابات تدوین شده و به‌کار گرفته می‌شود. اتاق بازرگانی متشکل از بسیاری از فعالان اقتصادی و صاحبان صنایع است و بر خلاف تصور عموم، بسیاری از بازیگران اقتصادی کشور، حضور فعالی در این نهاد ندارند. بانک‌ها و بخش خدمات بزرگ‌ترین غایبان در اتاق بازرگانی هستند. اما اتاق بازرگانی در مقایسه با اتاق اصناف و اتاق تعاون از قدرت نفوذ بیشتری برخوردار است و در بسیاری از شوراها و مجالس تصمیم‌گیر اقتصادی کرسی مشورتی داشته و می‌تواند صدای بخش خصوصی در نهادهای تصمیم‌گیر باشد. کارشناسان در این پرونده باشگاه اقتصاددانان به بررسی انتخابات اتاق بازرگانی پرداخته‌اند.

شهاب‌الدین رحیمی