برمبنای اطلاعات این گزارش، تهران یکی از چهار شهری است که توانسته است در فهرست امسال نسبت به ۵ سال پیش، نمره خود را بیش از ۵ درصد ارتقا دهد و جایگاه ۱۲۸ را از میان ۱۴۰ شهر را به خود اختصاص دهد اما به رغم بهبود نسبی قابل توجه نمره تهران در قابلیت زندگی، سطح نمره، «نامناسب» ارزیابی می‌شود و مدیریت شهری پایتخت برای افزایش سطح این نمره به رده «قابل تحمل» و در نهایت «قابل قبول»، باید دست‌کم در زیرمعیارهایی همچون شبکه حمل‌و‌نقل عمومی، محیط زیست و امکانات رفاهی و شهری، طرح‌های همسو با تقویت مطلوبیت سکونتی تعریف و اجرایی کند. نمره کلی شهرها برای سنجش قابلیت زندگی براساس پنج معیار که مهم‌ترین آن زیرساخت‌‌های شهری و ثبات سیاسی است، محاسبه شده است.

مفهوم قابلیت زندگی، مفهومی ساده است:‌ در شاخص قابلیت زندگی این موضوع مورد بررسی قرار می‌گیرد که کدام نقاط جهان بهترین یا بدترین شرایط زندگی را برای مردم فراهم می‌کنند. برآورد این شاخص کاربردهای زیادی دارد، از تعیین سطح توسعه‌یافتگی گرفته تا جایابی مهاجران و پناهندگان. واحد اطلاعات اکونومیست در این شاخص، کیفیت و ابعاد چالش‌هایی را که زندگی هر فرد در هر شهر ممکن است با آن مواجه شود، مورد سنجش قرار می‌دهد. این شاخص بر پایه نظرسنجی و با در نظر گرفتن بیش از ۳۰ عامل کیفی و کمی در پنج معیار کلی شامل ثبات، بهداشت و درمان، فرهنگ و محیط‌زیست، آموزش و پرورش و زیرساخت‌ها به دست می‌آید.

در این میان این سوال اصلی وجود دارد که چرا تهران با وجود سابقه چندین و چند ساله در پایتخت بودن همچنان رتبه نامناسبی در میان کلان‌شهرهای جهان از لحاظ قابلیت زندگی دارد؟ برای آنکه شهر تهران در گزارش سال‌های آتی بتواند رتبه خود را در میان سایر شهرهای جهان ارتقا دهد باید چه مسیری را طی کند؟ مدیران و برنامه ریزان شهری چه موضوعاتی را در اولویت کاری خود باید قرار دهند؟ صاحب‌نظران و کارشناسان شهری در صفحه باشگاه اقتصاددانان امروز با بررسی گزارش‌های جهانی درخصوص رتبه‌بندی شهرها و جایگاه تهران در میان آنها، به بررسی چرایی رتبه پایین شهر تهران و پاسخ به این سوالات پرداخته‌اند.