امیر شاملویی: در ژوئیه سال ۲۰۱۵ مصادف با تیر سال ۱۳۹۴، پس از سال‌ها تنش ایران با کشورهای غربی بر سر مسائل هسته‌ای، توافقی صورت گرفت که در کاهش تنش‌ها موثر بود. بر اساس برجام یا برنامه جامع اقدام مشترک، طرفین به توافقی دست یافتند که به موجب آن تعهداتی را در قبال یکدیگر می‌پذیرفتند. ایران توانست با استفاده از آن تحریم‌های هسته‌ای را تعلیق و اقتصاد را تقویت کند. افزایش فروش نفت که در نتیجه تحریم‌ها با کاهش چشمگیری روبه‌رو شده بود را می‌توان مهم‌ترین دستاورد اقتصادی برجام دانست که نقشی غیرقابل انکار در رشد اقتصادی سال گذشته کشور داشت. علاوه بر این، برجام در تغییر نحوه نگرش جهان به ایران و بهبود صنایع دیگر نیز نقش داشته است. از جمله این صنعت‌ها توریسم بوده است که اقبال بیشتر گردشگران خارجی به کشور را در پی داشته است. افزون بر این موارد، برجام می‌تواند مسیر جذب سرمایه‌گذاری خارجی را برای ایران هموار کند و در نتیجه وارد کردن فناوری‌های مختلف به کشور و افزایش بهره‌وری به خصوص در صنایعی همچون نفت و گاز و همچنین بازسازی تجهیزات فرسوده را بهبود بخشد.

در همین راستا اخیرا قراردادهای بزرگی با کشورهای دیگر به امضا رسیده است که حاکی از جذابیت‌های فرصت‌های بازار و صنایع ایران برای کشورهای دیگر است. چهار قرارداد مهم اخیر را می‌توان قرارداد ایران با روسیه برای تحویل لکوموتیوهای مورد نیاز برای بازسازی و توسعه ناوگان حمل و نقل، قرارداد با چین برای همکاری در پروژه الکتریکی کردن راه‌آهن مشهد- تهران، قرارداد مهم با شرکت نفتی توتال فرانسه و در نهایت قرارداد شرکت رنو برای حضور در ایران و سرمایه‌گذاری برای تولید خودرو در کشور دانست. این قراردادها می‌توانند زمینه توسعه و بهبود زیرساخت‌های کشور را فراهم آورند و مزایای اقتصادی آنها می‌تواند قابل توجه باشد. در ادامه به بررسی برخی تحلیل‌ها در مورد این ۴ قرارداد می‌پردازیم.