برجام را به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین توافقات سیاسی و اقتصادی نام می‌برند که در دهه اخیر انجام شد. توافقی که کشورهای قدرتمند جهان را با ایران بر سر میز مذاکره نشاند تا این گره بزرگ را با دست باز کنند و کار به دندان نکشد.

تجربه‌های قبلی تحریم اقتصادی علیه یک کشور، به وضوح نشان می‌دهد که کشور مورد فشار، یا به دلیل محدودیت‌های اعمال شده با بحران‌های داخلی مواجه شده یا پایان تلخِ جنگ را برایش به همراه داشته است. بررسی آمار دوره تحریم‌ها نشان می‌دهد که تولید نفت به کمترین حد خود در طول سال‌های اخیر کاهش یافته بود و نبود امکان جابه‌جایی ارز دولت را در دستیابی به درآمدهای خود محروم کرده بود. خریدهای خارجی دیگر به‌صورت کالا به کالا صورت می‌گرفت. امنیت غذایی و دارویی به خطر افتاده بود. با این حال پایان تحریم‌های ایران، سرآغاز مساله‌ای جذاب برای مطالعه اقتصاددانان فراهم آورد تا با بررسی رفتار صورت‌گرفته، چه از سوی کشورهای اصلی عامل تحریم، چه از سوی ایران و چه کشورهای بی‌طرف، مسیر طی شده را برای رسیدن به پایانی مناسب تا حد ممکن مورد مطالعه قرار دهند. شاید مهم‌ترین دغدغه آنها نیز همین باشد. چطور می‌توان طرفین را با زبان اقتصاد به سمت راه حلی مسالمت آمیز سوق داد؟

در پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان، با بررسی مقالات علمی چاپ شده در نشریات بین‌المللی از سوی اندیشمندان دانشکده‌های بزرگ اقتصادی، به بررسی مساله تحریم اقتصادی ایران و مسیری که ایران در دوره تحریم‌ها طی کرد، پرداخته شده است.