شهاب‌الدین رحیمی: در حوزه مدیریت شهری هدفی با عنوان توسعه پایدار تعیین می‌شود. مهم‌ترین پارامتر توسعه پایدار، درآمد پایدار است که محورهای آن بر اساس توسعه برنامه‌ریزی شده و عقلانی و بر اساس حفظ محیط زیست و در نظر گرفتن مسائل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و همچنین متکی به عدالت اجتماعی است.

تاکنون شهرداری تهران به درآمد پایدار نرسیده است و حدود ۲۰ درصد از درآمد شهرداری پایدار و نزدیک به ۸۰ درصد آن ناپایدار است. نکته مهم در این میان این است که بیش از ۵۰ درصد درآمد شهرداری از فروش تراکم تامین می‌شود. برخی از شهرداری‌های شهرستان‌ها نیز به جنگل‌فروشی روی آورده‌اند. وقتی در توسعه پایدار سخن از حفظ محیط زیست به میان می‌آید، این موارد نیز در بر گرفته می‌شود. در سایر کلان‌شهرهای جهان فروش تراکم پدیده‌ای بی‌سابقه است. اگر در تهران ساخت و ساز صورت نگیرد، شهرداری حتی حقوق و دستمزد کارمندان خود را نیز نمی‌تواند پرداخت کند. در حال حاضر که صنعت ساختمان در رکود به سر می‌برد، ۵۰ درصد منابع درآمدی شهرداری از ساخت و ساز به دست می‌آید و مابقی آن از سایر محل‌ها تامین می‌شود. بودجه سالانه شهر تهران هفده هزار میلیارد تومان و بدهی‌های آن نزدیک به ۲۰ هزار میلیارد تومان است که رقمی غیر قابل باور است.

از سوی دیگر به عقیده کارشناسان شهرداری در هزینه‌های خود نیز شفافیت ندارد. همچنین هزینه حقوق و دستمزد کارکنان شهرداری به دلیل تعداد بیش از اندازه کارمندان، بخش قابل توجهی از هزینه‌های شهرداری را تشکیل می‌دهد. نگاه سیاسی حاکم بر مدیریت شهرداری، حدود ۳۰ هزار نیروی کار فراتر از نیاز شهرداری را جذب کرده است. در این میان نقش شورای شهر تعیین‌کننده بوده و انتخابات شورای شهر در روزهای آینده و ترکیب احتمالی آن مشخص‌کننده آینده شهر تهران است. همچنین بسیاری از فعالان سیاسی و کارشناسان مدیریت شهری معتقدند ریشه بسیاری از نابسامانی‌ها در ساختار سیاسی ایران نهفته است که نشات گرفته از فضای حاکم بر سال‌های تصویب قانون اساسی است. در این پرونده کارشناسان مدیریت شهری به موضوع مدیریت اقتصادی پایتخت پرداخته‌اند.