اقتصاد و فوتبال در ایران دو واژه بیگانه‌اند. فوتبال ایران از آن روزی که به خاطر داریم تاکنون از مشکل کمبود منابع مالی، بدهکاری داخلی و بین‌المللی باشگاه‌ها، عدم برگزاری تورنمنت‌ها و مسابقات مهم، عدم برخورداری از اردوهای مناسب و هزاران مشکل مالی و اقتصادی رنج می‌برد. فوتبال در دنیا ورزشی با گردش مالی بسیار و همراه با سودهای کلان است. مالکان باشگاه‌ها تلاش می‌کنند در کنار جلب رضایت عموم مردم برای تماشای یک بازی زیبا، نظر موسسات و شرکت‌های تجاری را هم به دست آورند تا از لحاظ مالی به سود مناسب و مطمئن برسند.

اغلب کشورهای صاحب فوتبال دنیا در چند دهه اخیر توانسته‌اند با ایجاد ساختار مناسب اقتصادی برای باشگاه‌ها و تیم‌های ملی خود نه تنها مشکلات پیش پا افتاده‌ای را که در فوتبال ما شاهد هستیم حل کنند که توانسته‌اند میلیون‌ها دلار سرمایه و منابع مالی را وارد ورزش خود کرده و کمک بزرگی به اقتصاد کشور کنند، به‌طوری که در برخی کشورهای ثروتمند دنیا مثل فرانسه، فوتبال بخشی از رشد اقتصادی کشور را تامین می‌کند. اقتصاد آلمان با میزبانی جام جهانی در سال ۲۰۰۶ مقدار ۱/ ۴۸ میلیارد یورو فقط از ناحیه صنعت فوتبال به تولید ناخالص داخلی افزود. طبق تحقیقی که سال ۲۰۰۲ درمورد اقتصاد فوتبال اسپانیا شد، ارزش وجودی صنعت فوتبال این کشور ۴/ ۶۴ میلیارد یورو بوده که تقریبا ۹/ ۰درصد از GDP اسپانیا در این سال را به خود اختصاص داد و‌ همچنین ۴۷هزار شغل از صنعت فوتبال در این کشور ایجاد شده است. اما متاسفانه ساختار اقتصادی فوتبال در ایران به گونه‌ای است که تیم ملی که در سال‌های اخیر همواره بهترین تیم آسیا بوده و اخیرا به رتبه ۲۷ دنیا نیز رسیده است هنوز مشکلاتی همچون لباس، برگزاری اردو و زمین تمرین داشته و حتی برای برگزاری مسابقه دوستانه با تیم‌های دسته چندم دنیا مشکلات زیادی دارد. پرونده امروز باشگاه اقتصاددانان به بررسی نقش اقتصاد و دیدگاه‌های اقتصادی در فوتبال ایران پرداخته و وضعیت کنونی را از لحاظ استفاده از ظرفیت‌ها و توانمندی‌های اقتصادی فوتبال ارزیابی می‌کند.