کریس ادواردز

مترجمان: متین پدرام۱ و طاهره ایران‌مهر ۲

قسمت اول

بررسی اجمالی

وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا بر بازارهای کشاورزی نظارت‌های قانونیِ گسترده‌ای اعمال می‌کند. برخی از این قوانین به دنبال افزایش سلامت و کاهش امراض هستند؛ در حالی‌که قوانین دیگر عرضه کالاها را محدود کرده، قیمت مصرف‌کننده را افزایش می‌دهند. مجموع مقررات دولت فدرال ایالات متحده آمریکا شامل ۱۰۷۲۰ صفحه و مجری آن وزارت کشاورزی است. این مقررات هر چیزی از تبلیغ پاپ‌کُرن تا بازارهای کشاورزی را در بر می‌گیرد. تعیین دستوری شرایط فروش که برای شیر، میوه‌ها، سبزیجات و کالاهای دیگر به کار می‌رود، در نظر بگیرید. وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا می‌گوید: این قوانین برای به‌کارگیریِ استانداردهای کیفیت کالا، تنظیم گردش کالا در بازار، همگون‌سازیِ بسته‌بندی‌ها و ظروف، ایجاد انبارهای ذخیره برای کالاهای انبار شدنی و صدور مجوز پژوهش و تبلیغ (آگهی بازرگانی) برای بازاریابی و تولید است. تعیین دستوری شرایط فروش نیز براساس مقررات وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا، برای «بهبود بازده تولیدکنندگان» طراحی شده‌اند. متاسفانه، هزینه سودهای ایجادشده برای دولت، معمولا بر مصرف‌کنندگان آمریکایی تحمیل می‌شود.

موانع وارداتی، از دیگر مجموعه قواعدی است که با تحمیل هزینه به مصرف‌کنندگان به تولیدات کشاورزی ویژه سود می‌رساند. جدول تعرفه هماهنگ‌شده ایالات متحده شامل ۳۶۴ صفحه از لیست تعرفه واردات کشاورزی است. نرخ کلی بوقلمون ۴/۶ درصد، نرخ عصاره صدف ۵/۸ درصد و نرخ کنسرو تن ماهی ۳۵ درصد است. موانع وارداتی قابل توجهی نیز در شیر، پنیر، قند، بادام زمینی، پنبه، آب پرتقال و برنج وجود دارد. با افزایش قیمت، موانع بازرگانی به مصرف‌کنندگان و صنایع آمریکا که از کالاهای حمایتی استفاده می‌کند، ضرر می‌رساند. همچنین آنها با برنامه‌های غذایی وزارت کشاورزی ایالات متحده آمریکا مقابله می‌کنند، این برنامه‌ها از راه کوپن غذا به خانواده‌های فقیرکمک می‌کند. بخش‌های زیر بر صنایع قند و لبنیات تمرکز داردکه ازجمله بازارهای کشاورزی‌ است که بیشترین نظارت بر آنها اعمال شده و دو حوزه مستعد اصلاحات‌است.

برنامه‌های لبنیات

دولت فدرال از سال ۱۹۳۰ میلادی که به صنایع لبنی یارانه اختصاص داده، بر آن نظارت دارد. در سال ۱۹۳۷ میلادی تعیین دستوری شرایط فروش برای شیر آغاز شد. در سال ۱۹۴۹ میلادی برنامه حمایت از قیمت‌های لبنی و در سال ۲۰۰۲ میلادی یک برنامه حمایت از درآمد افزوده شد. در سال‌های اخیر، یارانه‌های لبنیاتی بسته به شرایط بازار از صفر تا ۵/۲ میلیارد دلار در سال برای مالیات‌دهندگان هزینه در بر داشته است. ۳ افزون بر این برنامه‌های لبنیاتی، نوآوری در صنعت لبنیات را سرکوب می‌کند و قیمت شیر را برای مصرف‌کنندگان افزایش می‌دهد. پنج روش که از راه آن، دولت فدرال در بازارهای لبنیات مداخله می‌کند در زیر آمده است:

۱- تعیین دستوری شرایط فروش: نظام تعیین دستوری شرایط فروش شیر، حداقل قیمت تولیدات داخلیِ شیر را تنظیم می‌کند. دوسوم شیر تولیدی در ایالات متحده آمریکا با تعیین دستوری شرایط به فروش می‌رسد. ۴ بیشتر شیر باقیمانده نیز تحت برنامه‌های دولتی مشابه، مانند کالیفرنیا تولید می‌شود.

نظام فدرال تقریبا فرآورده‌های شیر را در چهار طبقه ساختاربندی کرده است: شیر مایع، بستنی و ماست، پنیر و کره و شیر خشک. وزارت کشاورزی بر اساس قواعد مختلف، برای شیر مایع قیمت‌های منطقه‌ای جداگانه و برای هر یک از سه نوع دیگر فرآورده‌های لبنی، یک قیمت در سراسر کشور در نظر می‌گیرد. کارخانه‌هایی که از شیر مایع هر کدام از این محصولات را تولید می‌کنند، ملزم شدند به کشاورزان قیمت مشابهی پرداخت کنند.

تعیین دستوری شرایط فروش مانند کارتل‌ها پنج برای محدود کردن رقابت عمل می‌‌کنند. کارآفرینان اجازه ندارند خارج از نظام تعیین دستوری شرایط فروش کار کنند و شیر را کمتر از قیمت تحمیلی دولت به مصرف‌کنندگان تحویل دهند. نظام کنونی نیز جلوی قیمت کمتر شیر را از سوی مناطق کارآمد‌تر تولید می‌گیرد.

۲- برنامه حمایت از قیمت: برنامه حمایت از قیمت شیر، قیمت بازار را به‌طور مصنوعی بالا نگه می‌دارد با این تضمین که دولت هر مقدار پنیر، کره و شیر خشک بدون چربی را با حداقل قیمتِ تنظیمی از کارخانه‌ها خریداری خواهد کرد. این خریدهای تضمین‌شده فرآورده‌های لبنیِ انبارشدنی، برای محصولات لبنی تمام کشاورزان، یک تقاضای پایدار و قیمت‌های گزاف ایجاد می‌کند. توجه داشته باشید در همان زمان‌که برنامه حمایت از درآمد قیمت‌‌ها را به سمت پایین سوق می‌دهد، این برنامه برای سرپا نگه داشتن قیمت لبنیات تلاش می‌کند.

۳- برنامه حمایت از درآمد: برنامه جبرانی درآمد شیر در سال ۲۰۰۲ میلادی به تصویب رسید. این برنامه زمانی که قیمت بازار زیر سطح هدف قرار می‌گیرد، برای تولیدکنندگان شیر پرداخت ماهانه فراهم می‌کند. این برنامه تولید بیش از حد را تشویق می‌کند و قیمت‌ها را به سمت پایین تحت فشار قرار می‌دهد. قانون کشاورزی سال ۱۹۹۶ میلادی یارانه‌های لبنی را کاهش داده‌ بود؛ اما یارانه‌های لبنی به دلیل یکسری یارانه تکمیلی که در اواخر سال ۱۹۹۰ میلادی به تصویب رسید، افزایش یافته است. سرانجام در سال ۲۰۰۲ میلادی یارانه‌های تکمیلی جبران خسارت بازار به برنامه دائمی جبرانی درآمد شیر تبدیل شده ‌است.

۴- موانع بازرگانی: واردات فرآورده‌های لبنیاتی به ایالات متحده آمریکا با سهمیه‌بندی نرخ تعرفه محدودشده و با تعرفه‌هایی که با کالا و حجم واردات در نوسان‌اند، ترکیب می‌شوند. از نظرگاه دولت، موانع بازرگانی یک متمم منطقی برای حمایت‌ از قیمت لبنیات و تعیین دستوری شرایط فروش است که تمایل دارند قیمت‌ها را به‌طور مصنوعی بالا نگه‌دارند. بدون موانع وارداتی مصرف‌کنندگان آمریکا به‌سادگی می‌توانند فرآورده‌های لبنی خارجی را با قیمت کمتر بخرند. برای اصلاح بازارهای لبنیاتی، نیاز به برچیدن نظارت‌های داخلی و موانع بازرگانی است.

۵- یارانه‌های صادرات: برنامه تشویق صادرات لبنیات در سال ۱۹۸۵ میلادی آغاز شد و به فرآورده‌های لبنیاتی آمریکا که در بازارهای خارجی به فروش می‌رسید، یارانه‌های نقدی اختصاص داد. از آنجا‌ که سیاست‌های لبنی ایالات متحده آمریکا قیمت‌های داخلی را بالاتر از قیمت‌های جهانی نگه می‌دارد، بنابراین تولیدکنندگان در معامله با خارج از کشور سود کمی خواهند داشت. بنابراین دلیل یارانه‌های صادرات لبنیات این است که بازدارنده‌های برخاسته از برنامه‌های لبنی دیگر را جبران می‌کند.

آیا به این همه برنامه‌های لبنیاتی در فدرال نیاز است؟ وزارت کشاورزی می‌گوید هدف از تعیین دستوری شرایط فروش این است که از عرضه کافی شیر و فرآورده‌های لبنی اطمینان حاصل شود و این محصولات با قیمت مناسب پاسخگوی تقاضای مصرف‌کنندگان باشند.

اما به‌ نظر می‌رسد فرآورده‌های لبنیاتی برای برآوردن آن هدف‌ها به یارانه‌ها و مقررات نیاز نداشته ‌باشند. کوتاه سخن آنکه نظام قیمت بازار آزاد بدون کمک دولت برای دوهزار کالای دیگر مانند پوشاک، لوازم برقی، کتاب و مبلمان «منابع کافی» با «قیمت مناسب» به ‌دست می‌آورد.

پاورقی:

۱- Matin.pedram@gmail.com

۲- وکیل پایه یک دادگستری