اعضای اتاق باید گسترده‌تر شوند

حمید حسینی خزانه‌دار اتاق بازرگانی تهران جایگاه اتاق ایران در سال‌های اخیر قطعا ارتقا پیدا کرده، اما برای ارزیابی دقیق معیاری وجود ندارد. چون یک ابزار سنجش ثابت وجود ندارد. اعضای اتاق بازرگانی تعدادی تاجرهای بین‌المللی هستند؛ به عبارت دیگر کسی که عضو هیات نمایندگان اتاق است، کار صادرات و واردات انجام می‌دهد. البته در میان اعضا صنعتگر یا معدنکار هم داریم، اما به این دلیل عضو اتاق نشده‌اند. بنابراین می‌توان گفت کار اصلی اتاق باید در حوزه روابط بین‌الملل جهت تسهیل روابط باشد. از دیدگاه قانون، اتاق بازرگانی بیشتر نقش مشورتی داشته و به نظر می‌رسد در زمان‌های مختلف نیز نظرهای مشورتی‌اش نیز اعلام کرده است. حالا اینکه این نظرها تا چه اندازه موثر واقع شده، به طرف مشورت بستگی دارد. در کنار موضوعاتی از این دست، قوانین جنبی مانند برنامه پنجم توسعه، اصل ۴۴، قانون بهبود موثر فضای کسب‌وکار و... مطرح شده و اتاق بازرگانی به عضویت شورای اقتصاد و شورای پول و اعتبار در آمده و تشکل‌ها را ساماندهی می‌کند. این موضوعات فراتر از اعضای اتاق است و در واقع مسوولیت‌های ملی است که بر دوش اتاق گذاشته شده است. بنابراین ارزیابی اتاق بازرگانی به دیدگاه مختلف بستگی دارد. برخی معتقدند اتاق مسوول است و تا به حال کاری نکرده، اما واقعیت این است که اعضای اتاق افراد خاصی هستند. اتاق بازرگانی ۱۲هزار عضو دارد، چرا انتظار می‌رود این افراد نمایندگان کل اقتصاد کشور باشند؟ بیشتر نارضایتی اعضا از این است که چرا اتاق را نماینده بخش خصوصی می‌دانند؟ چون در اتاق چنین ظرفیتی وجود ندارد. اگر قرار باشد که اتاق بازرگانی نماینده تمام مجموعه بخش خصوصی در کشور باشد، باید اعضا بسیار گسترده‌تر از این باشند و بانک‌ها، بورس‌ها و... هم عضو در اتاق داشته باشند که به نمایندگی از حوزه کاری‌شان حرف بزنند. اگر این اتفاق بیفتد می‌توان گفت اتاق واقعا نماینده بخش خصوصی است. بنابراین من معتقدم اگر از یک زاویه کلی اتاق بازرگانی به‌عنوان نماینده بخش خصوصی مدنظر باشد، مشکلات زیادی در ارزیابی اتاق، فعالیت و مدیریت اتاق مطرح می‌شود.