صنعت پوشاک، کفش و نساجی کامبوج یکی از بزرگ‌ترین درآمدهای صادراتی این کشور است و بیش از یک‌میلیون کارگر در ۱۲۰۰ کارخانه نساجی شاغل هستند. این بخش دارای سطوح بالایی از نمایندگی اتحادیه است، تا حدی به دلیل الزامات مورد نیاز برای دسترسی به بازار ایالات متحده در اوایل دهه ۲۰۰۰، با چندین اتحادیه اغلب در یک کارخانه همکاری می‌‌کردند. سو، نایب رئیس فدراسیون اتحادیه کارگران ساختمان و چوب کامبوج می‌‌گوید: در سراسر بخش ساخت‌وساز، کارگران شانس کمتری برای شروع به سازمان‌دهی اتحادیه دارند. تمرکز اصلی فدراسیون کارگران ساختمان با ۸۰۰۰عضو بر کارگران ساختمانی و کارگران کارخانه مصالح ساختمانی، یعنی سازندگان آجر و سیمان است. اما سو می‌‌گوید که آنها در افزایش عضویت خود با چالش‌‌های منحصر به فردی روبه‌رو هستند. کارگران ساختمانی می‌‌توانند به عضویت درآیند؛ اما شانس کمی برای به دست آوردن یک اتحادیه محلی مستقر دارند؛ زیرا اغلب با آنها قرارداد فرعی، گاهی اوقات تحت چندین لایه پیمانکاران فرعی، و اغلب با کارفرمایانی که هرگز شرکت‌های قانونی راه‌‌اندازی نکرده‌‌اند، کار بدون قرارداد می‌‌کنند. کارخانه‌های آجر به روشی کاملا متفاوت عمل می‌‌کنند: کارگران از رئیس کارخانه وام می‌‌گیرند و سپس بدهی خود را پرداخت می‌‌کنند. در نتیجه، کارفرما بر کارگرانی که می‌‌ترسند شغل خود را از دست بدهند و نتوانند بدهی خود را بازپرداخت کنند، قدرت زیادی در چانه‌زنی دارد.