سیلیکون ولی چگونه نام‌گذاری شد؟

ندا لهردی: یازدهم ژانویه ۲۰۱۵، چهل و چهارمین سالگرد اولین انتشار نام «سیلیکون ولی» است. داستان‌های زیادی درباره گذشته این منطقه وجود دارد؛ منطقه‌ای روستایی و باغی در جنوبی‌ترین قسمت خلیج سانفرانسیسکو که بیشتر به «دره دلشاد» معروف بود، نام مشخص و خاص خودش را گرفت. بازدیدکنندگان وبلاگ‌های معروف مربوط به نویسندگان نیویورک تایمز ایده این نام را به «رالف وائرست» کارآفرین و موسس شرکت Ion Equipment نسبت می‌دهند. آنها معتقدند که او این نام را به «دان هوفلر» گزارشگر نشریه Electronic News پیشنهاد کرده است و سپس او ستونی را درباره شرکت‌های محلی سازنده تراشه‌های سیلیکونی کامپیوتری با نام «Silicon Valley USA» راه انداخته است. این ستون اولین بار در روز یازدهم ژانویه سال ۱۹۷۱ با همین نام منتشر شد. شک و شبهاتی درباره اولین زمان استفاده از این عبارت وجود دارد که مربوط به یک اشتباه در نشریه Electronic News است. تاریخ حروفچینی شده در سر صفحه مربوط به سال ۱۹۷۰ بود، اما در داخل صفحات تاریخ به درستی سال ۱۹۷۱ را نشان می‌داد. در سال ۲۰۱۰ «روی مییز» یکی از استادان موزه تاریخ کامپیوتر درباره منشاء این نام از بسیاری از مورخان، دانشمندان و همکاران پرس و جو کرد.

مورخان و دانشمندان معاصر به خاطر می‌آورند که این نام توسط مقامات دولتی و در هنگام بازدید آنها از منطقه محل تجمع شرکت‌های الکترونیکی در اواخر دهه ۱۹۶۰ مورد استفاده قرار می‌گرفته است، اما هیچ کس واقعا نمی‌داند که این عبارت چه وقت راهش را به لغت‌نامه‌ها پیدا کرد.

«جیم وینسلر» یکی از مالکان شرکت Vincler Communications در رست‌وود سیتی در کالیفرنیا اخیرا خاطراتش را درباره اینکه چطور این نام به ذهن هوفلر خطور کرد، مرور می‌کند: «نام سیلیکون ولی توسط روزنامه‌نگاری به نام دان هافلر در سال ۱۹۷۱ مورد استفاده قرار گرفت و مشهور شد.

دان یکی از ستون‌نویس‌های نشریه

Electronic News بود؛ هفته‌نامه‌ای مصور که اخبار حوزه صنعت الکترونیک را پوشش می‌داد. Electronic News هر یکشنبه صبح روی میز مدیران صنعت الکترونیک قرار می‌گرفت. این مدیران کارشان را در هفته جدید قبل از خواندن این نشریه شروع نمی‌کردند.

آنها می‌خواستند بدانند که چه اخبار جدیدی درباره افراد، محصولات و شرکت‌ها در این صنعت وجود دارد. هفته‌نامه

Electronic News برای این دسته از مدیران نقش یک کتاب مقدس را داشت و در واقع اگر این نام در این نشریه منتشر نمی‌شد، هرگز اینقدر معروف نمی‌شد.

دان چند هفته‌ای بود که روی گزارشی درباره اینکه چطور صنعت پردازنده‌های نیمه رسانا در دره سانتا کلارا در طول دهه ۶۰ شکوفا شده است، کار می‌کرد. روزی دو نفر از بازاریابان نشریه، دان را صدا زدند و گفتند که می‌خواهند آن روز به سانفرانسیسکو بروند و او را به صرف ناهار دعوت کردند. من که در آن زمان به‌عنوان یکی از گزارشگران Electronic News با دان کار می‌کردم، با آنها همراه شدم. در طول صحبت‌های موقع ناهار، یکی چیزی درباره «سیلیکون ولی» گفت. من دیدم که چشمان دان به طرز زیرکانه‌ای درخشید و سپس پرسید: «سیلیکون ولی؟». شاید این همان جایی بود که این نام از آنجا به ذهنش خطور کرد.

مدیر بازاریابی گفت: «اوه، این نامی است که دوستان ما این منطقه را به آن صدا می‌زنند.» ما با هم درباره هیجان‌مان از این نام خاص صحبت کردیم؛ نامی که فروشندگان و بازاریابان این صنعت آن را خلق کرده و سپس در موضوعات دیگر هم به کار بردند. در راه برگشت به دفتر، به دان گفتم: «نام جالبی است، این‌طور نیست؟» و او لبخند زد.

وقتی ما به دفتر برگشتیم، دان که داشت گزارشش را تمام می‌کرد عنوانش را تغییر داد و آن را به دفتر مرکزی

Electronic News در نیویورک مخابره کرد. یکشنبه آینده گزارش او با تیتر درشت

«سیلیکون ولی، آمریکا» (SILICON VALLEY, U.S.A.) منتشر شد و به این شکل بود که دنیا با سیلیکون ولی آشنا شد.

مدتی بعد دان هافلر هفته نامه

Electronic News را ترک کرد تا یک نشریه صنعتی دیگر به نام Microelectronic News را منتشر کند. او کار انتشار این نشریه را تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۶ همچنان ادامه داد. با وجود ترس و عدم رضایت مدیران شرکت‌های سیلیکون ولی، هافلر در صفحات نشریه‌‌اش گزارش‌هایی درباره اشتباهات و نقاط ضعف مدیران عامل این شرکت‌ها منتشر می‌کرد؛ یک آگهی ترحیم که متذکر می‌شد: «بعضی‌ها دوستش داشتند، اما بسیاری دیگر دوستش نداشتند» و همه آن

را می‌خواندند.

شایعات مربوط به شکست‌های شرکت‌ها، محصولاتشان و جزئیات داخلی شرکت‌ها درباره امور مالی‌شان در دفتر کارش در جایی امن نگهداری می‌شد؛ رونوشت‌هایی که در بسیاری از دفاتر شرکت‌ها ممنوع شده بودند. در یک مورد، «جیم ریلی» رئیس شرکت

Signetics کارمندان بخش بازاریابی شرکتش را از ورود به اماکن عمومی که فعالان صنعت الکترونیک هم حضور داشتند، منع کرده بود.

«چرخ واگن» (Wagon Wheel) کافه‌رستورانی در قلب سیلیکون ولی بود که نقطه مهمی در فرهنگ این منطقه هم محسوب می‌شد.

کارمندان استارت‌آپ‌های افسانه‌ای آن زمان مانند Intel و Netscape که بعدها به شرکت‌های بزرگی تبدیل شدند، بعد از بازنشستگی به سالن کم نور این کافه پناه می‌آورند، موفقیت‌هایشان را جشن می‌گرفتند، ناراحتی و غم‌هایشان از اخراج، شادی‌های استخدام را با هم شریک می‌شدند و راهکارهای مختلفی برای حل مشکلات را با یکدیگر به اشتراک می‌گذاشتند. تا جایی که مورخان این کافه رستوران را به مرکزی برای ساختار همکاری و مشورت رهبران صنعت تکنولوژی در سال‌هایی که این صنعت با سرعت رشد می‌کرد، تعبیر کرده‌اند.

این مکان در سال ۲۰۰۳ و بعد از درگیری‌هایی مربوط به شرط‌بندی‌های غیرقانونی تعطیل شد و حالا خالی افتاده است. بعضی لوازم این رستوران مانند یک چرخ واگن اصل و بخشی از یک واگن چوبی در حال حاضر در موزه تاریخ کامپیوتر به نمایش گذاشته شده‌اند.

مدیران قدیمی این صنعت هم نسخه‌هایی از نشریه Microelectronic News مربوط به سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۸۶ را به موزه تاریخ کامپیوتر اهدا کرده‌اند. «باب شرینر» موسس و مدیرعامل شرکت Synertek مجموعه شخصی خود را که شامل نسخه‌های مربوط به سال‌های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۶ است به صورت آنلاین در وب‌سایت موزه ملی تاریخ تراشه‌های آمریکا منتشر کرده و در اختیار موسسه Smithsonian قرار داده است.

هافلر در مقاله‌ای درSan Jose Mercury News در سال ۱۹۸۱ نوشت: «توضیح اصول به قدر کافی ساده است: این تراشه‌های نیمه رسانای انقلابی در یک دره ساخته شده‌اند؛ از جنس سیلیکون، دومین عنصر فراوان روی زمین بعد از اکسیژن. این دلیل انتخاب عبارت «سیلیکون ولی» برای این منطقه از طرف من بود.» اعتبار دان هافلر در دنیای تکنولوژی اما تنها به خاطر ابداع عبارت سیلیکون ولی نیست، او در طول دهه‌ها اخبار و اطلاعات مختلفی درباره روند رشد صنعت الکترونیک و تکنولوژی در سال‌های گذار این صنعت منتشر کرده است.

منبع: computerhistory.org