هکرها در گذر زمان

مهیار مهرجو: در سال ۱۹۹۸، کریس ویسوپال و دوستانش راهی برای اختلال در اینترنت پیدا کردند. بعد از تنها نیم ساعت بررسی آنها به این نتیجه رسیدند که می‌توانند اینترنت دنیا را برای چند روز از کار بیندازند. آنها در مجلس سنا و مقابل اعضای کمیسیون امور دولتی به مردم گفتند که چه ضعفی را در سیستم اینترنت پیدا کرده‌اند. در آن زمان آقای ویسوپال و دوستانش عضو گروه هک L۰pht در بوستون بودند.

اتفاق حیرت‌آور این بود که آنها به‌جای خرابکاری، راهکار ارائه دادند. به گفته ویسوپال این گروه با هدف کمک به تغییر دیدگاه مردم ایجاد شده و در مصاحبه‌ای به بی‌بی‌سی گفت ما ادامه راه خلافکاران را نمی‌رویم. صحبت‌های گروه L۰pht در مجلس سنا، تیتر اخبار جهان شد و هکرها دیگر مخرب نبودند، بلکه به افزایش امنیت کمک می‌کردند. ۱۵ سال طول کشید تا نگرش جامعه در مورد هکرها از نوجوانانی دردسر‌ساز به افرادی مفید تغییر کند. مارک آبنه یکی از آن هکرهای نوجوان بود. او در اوایل دهه ۸۰ پیش از گسترش اینترنت یا حتی به وجود آمدن گوگل شروع به کار کرد. در آن زمان یک کامپیوتر قدیمی ۸ بیتی داشت که برای اتصال به اینترنت باید از دایال آپ استفاده می‌کرد و به سرورهای BBS متصل می‌شد که در آن زمان همه آنها فقط نوشتاری بودند.

او در ابتدا فقط به دنبال کامپیوتری شبیه به کامپیوتر خودش بود، اما بعد با کامپیوترهای کوچک و ابر‌کامپیوترها آشنا شد و می‌خواست به یکی از آنها دسترسی پیدا کند. مارک آبنه از طریق جزئیات ذخیره شده در یک فایل متنی روی BBSها، که شامل نحوه برقراری ارتباط و نحوه برنامه‌نویسی آنها بود به ابرکامپیوترها دسترسی پیدا کرد. با کنکاش در شبکه مخابراتی ایالات متحده، ناخواسته علاقه او به مبحث امنیت بیشتر شد.

به گفته مارک آبنه، این کنکاش‌ها شبیه یک سرگرمی و کنجکاوی بود. اصلا نمی‌دانست در انتها به کجا خواهد رسید و این امر، کار را برایش جذاب‌تر می‌کرد. این علاقه او به مبحث امنیت کاملا اتفاقی بود. آنها می‌خواستند دسترسی به سرورها را از دست ندهند و حتی تقویت کنند برای این امر باید نحوه عملکرد امنیت را یاد می‌گرفتند. البته نه برای اینکه دستگیر نشوند بلکه برای ناشناخته ماندن، چون اگر متوجه حضور آنها می‌شدند، پشتیبان‌ها رمز عبور را تغییر می‌دادند و دیگر امکان تفریح نداشتند. مارک آبنه و دوستانش در این راه تنها نبودند، هکرهای زیر‌زمینی به کمک مجله ۲۶۰۰ رو به رشد بودند. این مجله اطلاعات مفید در زمینه هک می‌داد و همچنین در برگزاری نشست در ایالات متحده برای همفکری درباره شبکه‌ها کمک می‌کرد. همچنین در آن روزهایی که هکر‌ها مظلومانه فقط کنجکاو بودند چارچوب اخلاقی برای هکر بودن نیز تدوین شد. اما مظلومانه نه به این دلیل که در دهه ۸۰ قانونی بر علیه دسترسی غیر مجاز به شبکه وجود نداشت، چرا که در آن زمان اصلا نیازی به این قانون نبود، زیرا هکرها فقط کنجکاو بودند نه خرابکار یا به دنبال درآمد. حضور هکرهایی که قصد کمک داشتند در اواسط دهه ۸۰ کمرنگ شد و قوانین متعددی علیه کسانی که به رایانه یا شبکه‌ها نفوذ می‌کنند، تصویب شد. در ادامه با آغاز دستگیری هکرها بسیاری از پیشگامان هک از جمله مارک آبنه را به جرم نفوذ در شبکه‌هایی که قبلا آزادانه در آنها گردش می‌کردند، تحت پیگرد و جریمه قرار دادند. آنها قادر بودند هر کاری بکنند یا به هر جایی سرک بکشند. اما چنین آزادی هرگز تکرار نخواهد شد. اصول اخلاقی آن دوره هنوز محفوظ است و اکنون همان نوجوانان سرکش گذشته به‌عنوان ستون‌های جامعه امروزی شناخته می‌شوند. حالا آنها به امن‌تر شدن پدیده‌ای کمک می‌کنند که زمانی آن را به بازی می‌گرفتند. همچنین مهارت‌هایی که آنها در آن دوره فرا گرفته‌اند، امروزه در سطحی گسترده مورد نیاز است.

جوانان سرکش حالا عاقل‌تر و مسوولیت‌پذیر‌تر شده‌اند. حالا آنها تامین‌کننده نیاز‌های خانواده‌هایشان هستند اما هنوز به اصول خود پایبند هستند و این قابل تحسین است. حالا آنها از مهارت‌های خود درآمد خوبی دارند، اما این دلیل آغاز راه نبود. انگیزه اصلی عشق و علاقه آنها به این مباحث بود.