طبق اطلاعات موجود این فناوری می‌تواند ۵۰۰ ترابایت را در یک دیسک به‌اندازه سی‌‌دی ذخیره کند. مبدعان آن معتقدند می‌توان از این دستاورد برای ذخیره هر چیزی؛ از اطلاعات برای موزه و کتابخانه گرفته تا داده‌‌هایی درباره دی‌‌ان‌‌ای فرد استفاده کرد. این فناوری به‌نام ذخیره اپتیکال ۵‌بعدی نام گرفته است. محققان دانشگاه ساوث‌همپتون نخست این فناوری را در سال ۲۰۱۳ میلادی رونمایی کردند و موفق شدند با استفاده از این فرمت یک فایل متنی ۳۰۰kb را ثبت و احیا کنند. داده‌ها در این روش با استفاده از لیزر فمتوثانیه‌‌ای نوشته می‌شوند. این نوع لیزر پالس‌های قدرتمند اما بسیار کوتاه از نور را منتشر می‌کند و ساختارهای کوچک (در مقیاس نانو) را در شیشه هک می‌کند. این ساختارها حاوی اطلاعاتی درباره شدت و قطبی‌‌سازی اشعه لیزر و همچنین ابعاد سه‌‌بعدی آن هستند، به همین دلیل محققان آن را روش ذخیره داده ۵‌بعدی نامیده‌‌اند.

در سال ۲۰۱۵ میلادی محققان از این فناوری برای ذخیره کپی‌‌های دیجیتال اسناد مهم مانند بیانیه جهانی حقوق‌بشر و غیره استفاده کردند. این روش برخلاف حافظه‌های سخت‌افزاری که نسبت به دمای بالا، رطوبت و میدان مغناطیسی حساس هستند، ثبات گرمایی بالایی دارد و در دمای اتاق طول عمر نامحدودی دارد. در مرحله بعد یکی از چالش‌‌‌هایی که محققان به آن پرداختند، توانایی نوشتن داده با سرعت و تراکمی است که در دنیای واقعی خارج از آزمایشگاه کاربرد داشته باشد. آنها از یک پدیده اپتیکی به‌نام «تقویت میدان نزدیک» استفاده می‌کنند که به آنها اجازه می‌دهد ساختاری نانو با پالس‌‌های نوری ضعیف‌‌تر از لیزر فمتوثانیه به‌طور مستقیم تابیده شوند. به این ترتیب می‌توان داده را با یک میلیون وکسل به ازای هر ثانیه نوشت که معادل ۲۳۰ kb داده یا بیش از ۱۰۰ صفحه متن به ازای هر ثانیه است.