این برچسب‌ها از فویل پلاستیکی حاوی مولکول‌های فلورسنت آلی ساخته شده است که ضخامتی کمتر از موی انسان یعنی ۵۰ میکرومتر دارند. این مولکول‌ها در وضعیت عادی در حالت تاریک و غیرفعال باقی می‌مانند. این به این دلیل است که اکسیژن موجود در پلاستیک، انرژی نور را جذب می‌کند. هنگامی که مناطق مشخصی از برچسب در معرض نور ماوراء بنفش قرار بگیرد، یک واکنش شیمیایی رخ می‌دهد که اکسیژن را از این مناطق حذف می‌کند و موجب می‌شود تا مولکول‌ها فعال و ظاهر شوند. با استفاده از نور ماوراء بنفش یا یک پرتو لیزر یا یک ماسک که فقط اجازه می‌دهد برخی از مناطق برچسب در معرض نور قرار بگیرد، می‌توان متن یا سایر اطلاعات را روی برچسب خواند و نوشت. به محض اینکه نور ماوراء بنفش حذف شود، برچسب دوباره محو و غیرقابل خواندن می‌شود و سپس دوباره هر وقت مولکول‌ها در معرض نور ماوراء بنفش قرار بگیرند، به‌طور موقت دوباره فعال می‌شوند.

هنگامی که اطلاعات برچسب دیگر مورد نیاز نباشد، می‌توان اطلاعات را با قرار دادن یک دقیقه‌ای برچسب در معرض نور مادون قرمز پاک کرد. نور مادون قرمز باعث افزایش درجه حرارت پلاستیک و افزایش نفوذپذیری اکسیژن می‌شود و در نتیجه دوباره اکسیژن به مناطق قبلی بازمی‌گردد. سپس برچسب می‌تواند تا ۴۰ بار مجددا استفاده شود و اطلاعات جدیدی هر بار روی آن نوشته شود. این امکان وجود دارد که این برچسب‌ها را در هر اندازه‌ای با قیمت کمتر از ۲ یورو در هر متر مربع تولید شود. پروفسور «سباستین رینکه» مدیر این پژوهش می‌گوید: این برچسب‌های نامرئی و قابل استفاده مجدد را می‌توان در بسیاری از موارد استفاده کرد. ما می‌توانیم برچسب‌هایی نازک‌تر از برچسب‌های بارکد‌دار معمولی تولید کنیم. این برچسب‌ها می‌توانند جایگزین متنوعی برای تبادل اطلاعات در زندگی روزمره ما باشند.

اخبار مرتبط