کاربران باید این فرآیند را با ابداع یک مدل رایانه‌ای از شیء مورد نظر ابداع کنند که به شکل مجموعه‌ای از الگوهای نوری در‌می‌آید. این الگوها با استفاده از یک پروژکتور ویدئویی استاندارد که به لپ‌تاپ متصل است، به یک استوانه شیشه‌ای در حال چرخش حاوی موم حساس به نور، تابیده می‌شوند. موم مورد استفاده، حاوی ترکیبی از پلیمرهای مایع، مولکول‌های حساس به نور و اکسیژن محلول است. مولکول‌ها پس از فعال شدن با نور، اکسیژن را در نواحی سه‌بعدی خاصی از موم تخلیه می‌کنند. پس از انتقال اکسیژن به این نواحی، پلیمر مایع با تشکیل مولکول‌های متقاطع، به جامد تبدیل می‌شود. پس از برداشتن شیء نهایی از استوانه، موم باقی‌مانده که در یک محیط دارای اکسیژن گرم‌شده، دوباره قابل استفاده است.

این سیستم تاکنون برای چاپ سه‌بعدی اشیایی تا قطر ۱۰۲میلی‌متر به‌کار رفته و این فرآیند را در طول ۳۰ تا ۱۲۰ ثانیه طی کرده است. اشیای ساخته شده با این روش نه‌تنها نرم هستند بلکه به‌جای روش لایه لایه، یکجا چاپ می‌شوند و انعطاف آنها از اشیایی که با روش‌های قدیمی چاپ سه‌بعدی ساخته شده‌اند، بیشتر است. این روش، امکان افزودن بخش‌های سه‌بعدی را به اشیای جامد مانند پیچ‌گوشتی فراهم می‌کند. پروفسور «هیدن تیلور» (Hayden Taylor)، از نویسندگان این پژوهش گفت: من فکر می‌کنم با این روش می‌توان امکان تولید انبوه اشیای مورد نظر را نیز فراهم کرد. این فرآیند می‌تواند روش طراحی محصولات را متحول کند.

اخبار مرتبط