حسگر زباله فضایی که یک متر مربع است، به ماژول «کلمبوس» (Columbus) آژانس فضایی اروپا متصل خواهد شد. این حسگر پس از نصب، به بررسی زباله‌های فضایی کوچک‌تر از یک میلی‌متر خواهد پرداخت. این حسگر دارای لایه‌های مختلف از مواد است که به‌صورت یک شبکه شکل گرفته و حسگرهای نازک در آن تعبیه شده است. این حسگر اندازه و تاثیر زباله‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهد. زمانی‌که زباله فضایی با سرعت بالا حرکت می‌کند با این شبکه برخورد می‌کند و بسته به اندازه ذره به سیم‌های چندگانه ضربه می‌زند و لایه‌های زیرین، مسیر و سرعت زباله را اندازه می‌گیرند. داده‌هایی که بعدا جمع‌آوری می‌شوند به اندازه‌گیری مسیر حرکت زباله‌ها در مدار زمین کمک می‌کنند. همچنین اطلاعاتی درباره منشأ این زباله‌ها در اختیار قرار می‌دهد. زباله‌هایی که مدار بیضوی دارند، منشأ شهاب‌سنگی داشته و زباله‌های با مدار دایره‌ای از یک ماهواره بر جا مانده‌اند. حسگر زباله فضایی همچنین میزان تراکم جمعیتی میکروزباله‌ها را تعیین می‌کند و فرآیند دقیق‌تری برای پیش‌بینی اشیایی بزرگ‌تر از یک میلی‌متر اما کوچک‌تر از ۱۰ سانتی‌متر یا ۹۳/ ۳ اینچ را فراهم می‌کند. حتی ریزترین ذرات که با سرعت بالایی حرکت می‌کنند می‌توانند برای ماهواره‌ها خطرناک باشند و به همین خاطر محققان به دنبال بررسی میکروزباله‌های فضایی هستند.

«بریان وویدن» (Brian Weeden)، مسوول برنامه‌ریزی «بنیاد جهان ایمن» گفت: اگر یک ماهواره ۱۰ یا ۱۵ سال در مدار باشد، چنان سایش‌های کوچکی می‌تواند باعث تخریب سنسور یا مواد روی ماهواره شود. تاثیر میکروزباله‌های فضایی به‌صورت سایش‌های جزئی و ایجاد گودی روی بدنه ماهواره تنها مواردی هستند که در حال حاضر دانشمندان مورد مطالعه قرار می‌دهند و به این ترتیب به آنها در شناسایی اندازه این اشیا که باعث زیان هستند، کمک می‌کند. با این حال، اطلاعات محدودی با مطالعه چنین تاثیراتی می‌توان به‌دست آورد. اگر حسگر زباله فضایی به خوبی عمل کند، از آن می‌توان برای مشاهده زباله‌هایی که در اطراف مدار زمین در ارتفاع ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتری قرار دارند، کمک گرفت. در حال حاضر حسگر زباله فضایی به بررسی زباله‌های فضایی اطراف ایستگاه فضایی که در ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری زمین می‌چرخند، خواهد پرداخت.