تلاش‌های ناموفق برای ورود به بازار کنسول‌های بازی

تاریخچه یک شکست اپل!

دنیای اقتصاد: شاید بسیاری از ما ندانیم که اپل هم‌زمانی برای ورود به بازار کنسول‌های بازی تلاش کرده است. این اتفاق به سال ۱۹۹۶ برمی‌گردد؛ درست ۱۰ ماه قبل از آنکه استیو جابز دوباره به شرکت اپل بازگردد، این شرکت با همکاری شرکت ژاپنی Bandai که در زمینه بازی‌های ویدئویی فعالیت می‌کرد کنسول بازی Pippin را ساخت. این کنسول بازی اما به شکست بسیار بزرگی برای اپل تبدیل شد. اپل تنها توانست از زمان عرضه این کنسول بازی به بازار در سال ۱۹۹۶ تا یک سال بعد که تولید آن را متوقف کرد، ۴۲ هزار دستگاه از آن را بفروشد.

دنیای اقتصاد: شاید بسیاری از ما ندانیم که اپل هم‌زمانی برای ورود به بازار کنسول‌های بازی تلاش کرده است. این اتفاق به سال ۱۹۹۶ برمی‌گردد؛ درست ۱۰ ماه قبل از آنکه استیو جابز دوباره به شرکت اپل بازگردد، این شرکت با همکاری شرکت ژاپنی Bandai که در زمینه بازی‌های ویدئویی فعالیت می‌کرد کنسول بازی Pippin را ساخت. این کنسول بازی اما به شکست بسیار بزرگی برای اپل تبدیل شد. اپل تنها توانست از زمان عرضه این کنسول بازی به بازار در سال ۱۹۹۶ تا یک سال بعد که تولید آن را متوقف کرد، ۴۲ هزار دستگاه از آن را بفروشد. این در حالی بود که در همان سال ۱۹۹۶ شرکت نینتندو کنسول بازی N۶۴ را روانه بازار کرد و توانست تنها در سه روز اول عرضه بین ۳۵۰ هزار تا ۵۰۰ هزار دستگاه از آن را بفروشد. طراحی کنسول بازی Pippin اپل در مقایسه با رقبای آن زمان خود یعنی پلی‌استیشن سونی و N۶۴ نینتندو کمی قدیمی بود و این خود یکی از دلایل عدم استقبال از این کنسول بود.

کنسول بازی Pippin اپل در زمان معرفی به بازار ۶۰۰ دلار قیمت‌گذاری شده بود. در مقابل اما پلی‌استیشن در آن زمان با قیمت ۳۰۰ دلار و N۶۴ نینتندو با قیمت ۲۰۰ دلار روانه بازار شده بودند. دسته کنترل‌گر کنسول بازی اپل هم Apple Jack نام داشت و برای راحتی بیشتر در وسط آن یک ترک‌بال ماوس مانند تعبیه شده بود تا کاربران برای عبور در منوهای مختلف بازی از آن استفاده کنند. دلیل این موضوع هم آن بود که بازی‌ها به صورت مستقیم از نسخه‌های اجرا شده در کامپیوترهای مک روی این کنسول اجرا می‌شدند و کامپیوترهای مک مبتنی بر ترک‌بال بودند. البته اپل یک نسخه بی‌سیم از این دسته کنترل‌گر هم عرضه کرد که در آن زمان پیشرفت و نوآوری قابل توجهی بود. این دسته بی‌‌سیم از تکنولوژی مادون قرمز برای ارتباط با دستگاه کنسول بهره می‌گرفت.

کنسول بازی اپل هیچ حافظه داخلی برای ذخیره بازی‌ها و حتی سیستم عامل هم نداشت. این کنسول تنها ۱۲۸ کیلوبایت حافظه برای ذخیره تنظیمات و اجرای بازی در اختیار داشت. در واقع این کنسول به یک سیستم عامل نیاز داشت؛ چیزی که در سی‌دی‌های بازی بود. کنسول بازی Pippin روی سیستم عامل Mac OS ۷ اجرا می‌شد که سیستم عامل کامپیوترهای مک اپل در آن زمان بود. یکی از دلایلی که کنسول بازی Pippin در آن زمان از رقبایش عقب ماند این بود که کاربران این کنسول باید دیسک‌های بازی آن را در ژاپن می‌خریدند و در آمریکا بازی می‌کردند، کاری که برای آن زمان بسیار عجیب و سخت بود. این در حالی بود که عملکرد کند و نامطلوب این کنسول بازی در کنترل بازی‌ها هم کاربرانش را دلزده می‌کرد.

این کنسول برای اجرای همان معدود بازی‌هایی هم که برای آن طراحی شده بود، مناسب نبود و نتوانست کاربرانش را راضی نگه دارد. این کنسول بازی امکان تغییر تنظیمات گرافیکی را برای بعضی بازی‌ها فراهم می‌کرد اما در اجرای بعضی بازی‌ها واقعا بد بود. بسیاری از کارشناسان بازار کنسول‌های بازی معتقدند که شکست کنسول بازی Pippin حتی از شکست کنسول بازی Virtual Boy شرکت نینتندو هم‌سنگین‌تر و بدتر بوده است. کنسول بازی Virtual Boy با فروش ۲۵/ ۱ میلیون دستگاه شکست سنگینی برای نینتندو محسوب می‌شود، درحالی‌که اپل تنها ۴۲ هزار دستگاه از Pippin را فروخت.