نگرانی درباره اعتیاد کودکان به بازی‏های آنلاین

آی‌تی‌ایران: محققان بخش دارویی و اعتیاد، موسسات خیریه و والدین بریتانیایی نگران مدت زمانی هستند که کودکان صرف بازی‌های آنلاین می‌کنند. آمارها نشان می‌دهند که امسال در بریتانیا کودکان مبلغی حدود ۳ میلیارد پوند صرف بازی‌هایی ازجمله "League of Legends"، "World of Warcraft" و «Grand Theft Auto» کرده‌اند. دکتر «آریک سیگمان» استاد دانشگاه در زمینه سلامت کودکان، گفته که از بسیاری از پزشکان شنیده است که والدین برای کودکان خود درخواست قرص خواب می‌کنند. او می‌گوید: «چه اسمش را اعتیاد بنامیم یا نه، تهدیدی بزرگ و در حال رشد به حساب می‌آید.

آی‌تی‌ایران: محققان بخش دارویی و اعتیاد، موسسات خیریه و والدین بریتانیایی نگران مدت زمانی هستند که کودکان صرف بازی‌های آنلاین می‌کنند. آمارها نشان می‌دهند که امسال در بریتانیا کودکان مبلغی حدود ۳ میلیارد پوند صرف بازی‌هایی ازجمله "League of Legends"، "World of Warcraft" و «Grand Theft Auto» کرده‌اند. دکتر «آریک سیگمان» استاد دانشگاه در زمینه سلامت کودکان، گفته که از بسیاری از پزشکان شنیده است که والدین برای کودکان خود درخواست قرص خواب می‌کنند. او می‌گوید: «چه اسمش را اعتیاد بنامیم یا نه، تهدیدی بزرگ و در حال رشد به حساب می‌آید.»

موسسات خیریه فعال در زمینه کودکان می‌گویند که والدین زمان بازی کردن کودکان با کامپیوتر و وسایل الکترونیکی و نحوه کنترل آنها را به‌عنوان بزرگ‌ترین چالش در تربیت فرزندان تلقی می‌کنند و این مساله را جدی‌تر از انجام تکالیف مدرسه و حتی خوردن غذاهای سالم می‌دانند. دکتر «کارول هیدن» مدیر ارشد این موسسه می‌گوید: «وقتی که این مساله به‌عنوان جدی‌ترین موضوع مطرح شد بسیار حیرت زده شدیم. فکر نمی‌کردیم که چنین مساله بزرگی باشد. این بازی‌ها به کودکان کمک می‌کنند که به درجه بالایی از رضایت و تقویت مثبت ذهنی برسند، اما این امر باعث اعتیاد کودکان به بازی‌ها می‌شود. یکی از گیمر‌های معروف به نام «بن جونز»، که با ماسک «Onibobo» در اینترنت شناخته شده، به‌عنوان بخشی از فرهنگ فرعی نوجوانان پسر که ساعت‌ها وقتشان را پای بازی‌های اینترنتی صرف می‌کنند، به حساب می‌آید.

او می‌گوید: «من تا اواخر شب به بازی کردن ادامه می‌دهم.» هر نوبت بازی کردن او حدودا ۹ ساعت طول می‌کشد و معمولا تا شب ادامه پیدا می‌کند. با ۲۷ سال سن یکی از قدیمی‌ترین بازیکنان است که از سن ۱۵ سالگی بازی کردن را شروع کرده و این مساله عواقبی را نیز به دنبال داشته. در زمان تحصیل در کالج، بیشتر اوقات را صرف بازی می‌کرد و حالا پس از اتمام کالج به این نتیجه رسیده که قبول کردن شغل و مسوولیت واقعا برایش سخت شده است. او می‌گوید: «می‌دانم به جای ساعت‌ها بازی کردن می‌توانم کار مثبت‌تری برای زندگیم انجام دهم، اما وقتی بازی می‌کنم حس عجیبی از به انجام رساندن کار به من دست می‌دهد، انگار که دارم چیزی را واقعا به دست می‌آورم». «جونز» از اعتیاد خود نگران است. بازی کردن مداوم او منجر به جدایی‌اش از نامزدش شد، اما باور دارد که اگر می‌خواست، می‌توانست دست از بازی کردن بردارد. او می‌گوید: «چیزی مثل سیگار کشیدنه، عادت خیلی بدیه.»صنعت بازی سازی منکر هرگونه مسوولیت اجتماعی در این زمینه است، با این حال با توجه به نیازهای روز افزون، برندهای فعال در این زمینه سود‌های کلانی را به دست می‌آورند. شرکت تحقیقاتی اطلاعاتی در زمینه بازار
(Euromonitor) تخمین می‌زند که بریتانیا امسال مبلغی حدود 3 میلیارد پوند صرف بازی‌های آنلاین خواهد کرد، این مبلغ 10 برابر مقدار پولی است که خانواده‌ها صرف بازی‌های سنتی از جمله «Monopoly» و «Scrabble» می‌کنند.

«پیتر اسمیت» مدیر مرکز درمان اعتیاد (Broadway) می‌گوید: «بازی‌ها طوری طراحی شده‌اند که شما همواره آنها را دنبال کنید و ادامه بدهید» موسسه «Broadway» از سال 1974 افراد مختلف را در زمینه مشکلات ترک الکل یاری کرده و از سه سال پیش، درهای موسسه خود را به روی افراد دارای مشکل اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری گشوده است. اسمیت می‌گوید که والدین مکان خاصی را برای مراجعه در زمینه مشکلات بازی کودکانشان ندارند. هیچ گروه تلفن مشاوره‌ای و مدرسه خاصی در این زمینه وجود ندارد. با وجود افزایش سطح آگاهی‌ها در مورد این مساله نبود این امکانات موجب محدودیت متخصصان در مواجهه با این مساله شده است. او می‌گوید: «اگر فرزندی 15 ساله داشته باشید که بی‌نهایت بازی می‌کند، شب‌ها دیر می‌خوابد، به خوبی غذا نمی‌خورد و از مدرسه جا می‌ماند، به کجا مراجعه می‌کنید؟ قطعا محل خاصی برای مراجعه وجود ندارد.»

اکثر محققان بر این باورند که انزوا گرایی و جنبه‌های اجتماعی سازی در بازی‌های آنلاین، بخش مهم ماجرا هستند. در بازی «League of Legends»، سیستمی وجود دارد که می‌توانید افراد را به لیست دوستانتان دعوت کنید و به‌صورت گروهی به دشمنان حمله کنید، اما این سیستم لزوما به منزله وجود فضای دوستانه نیست. «جونز» می‌گوید: «ممکنه چهار نفر از هم‌تیمی‌ها به‌طور همزمان سر شما فریاد بکشند که در این شرایط آرزو می‌کنید که ای‌کاش سرطان گرفته بودم یا ‌ای کاش پدر و مادرم می‌مردند ولی این اتفاق نمی‌افتاد. بازیکن‌ها این بازی‌ها را خیلی جدی می‌گیرند و ارتباطشان را با دنیای اطراف قطع می‌کنند».مهمترین نگرانی والدین قطع شدن ارتباط فرزندان با دنیای واقعی است، اما اعتیاد به بازی برعکس اعتیاد به قمار بوده و هنوز راه‌حل تشخیص و درمان رسمی برای آن پیدا نشده و منابع محدودی برای تحقیق در این زمینه وجود دارد. اسمیت می‌گوید: «ما کاملا از این موضوع آگاهیم و از این رو مشکلات بالقوه را تا حد توان به حداقل می‌رسانیم».