مجید اعزازی تازه‌ترین گزارش های تحقیقی نشان می‌دهند، غرور سیاسی انگلیس منجر به انزوای اقتصادی این کشور شده است. انگلیس طی سال‌های اخیر به شکل‌های مختلف از یک نقش‌آفرین مشتاق در مسائل جهانی به پدیده‌ای بین یک مامور آزاد و یک تماشاچی خود رای تبدیل شده است.
البته این به آن معنا نیست که طرفدار انزوا است. بریتانیا علاقه زیادی به تجارت دارد، اما عملکرد خوبی در این زمینه ندارد. بخشی از این موضوع به رکود در قاره اروپا و آمریکا برمی‌گردد که به ترتیب ۵۴ و ۱۷ درصد صادرات بریتانیا را به خود اختصاص داده‌اند. بخش دیگر ناشی از کاهش تدریجی ذخایر نفت و گاز دریای شمال است. دلیل سوم هم این است که قدرت بریتانیا بیشتر در ارائه خدمات است تا مواد اولیه و ابزارهای ماشین‌آلاتی که بازارهای نوظهور خواستار آن هستند.
شتاب گرفتن صادرات انگلیس نیازمند پشتیبانی سیاست های مالی و مهاجرتی است. از زمان شروع بحران مالی، مالیات‌بندی ترازنامه‌های بانکی در این کشور اعمال و تشدید شده است. همچنین لویدز و RBS، دو بانک بزرگ دولتی بریتانیا، از سرمایه‌گذاری خارجی منع و وادار به تمرکز بر وام‌دهی در خود بریتانیا شدند. در نتیجه این اقدامات، آمریکا در صادرات خدمات مالی از بریتانیا پیشی گرفت. از سوی دیگر، دولت ائتلافی وعده داده است نرخ خالص مهاجرت به انگلیس را به کمتر از 100 هزار نفر در سال کاهش دهد. از این رو، سیاست محدودکننده مهاجرت به طور مستقیم به اقتصاد این کشور آسیب وارد می‌کند.
مهاجرت چهره شهرهای انگلیس را تغییر داده است. بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ جمعیت شرق لندن تا ۱۳ درصد رشد داشته و جمعیت این منطقه از سفیدپوست و بریتانیایی به سیاه‌پوست و آسیایی تغییر کرده است. جمعیت بیرمنگام، دومین شهر بزرگ بریتانیا نیز در مدت مشابه، تنها اندکی کمتر از پایتخت رشد کرده است. در این دوره زمانی، جمعیت منچستر نیز تا ۱۹ درصد رشد کرده است.
مطالب پرونده پیش رو، ترجمه برخی از تازه‌ترین مطالب مجله اکونومیست درباره اقتصاد و سیاست بریتانیا است.