مجید اعزازی کشورهای کره جنوبی و کره شمالی اگرچه دارای پیشینه تاریخی مشترکی هستند، اما طی دهه‌های اخیر نه تنها به دلیل مرز جغرافیایی که به دلیل نوع سیستم سیاسی و اقتصادی حاکم بر این دو کشور، فرسنگ‌ها از هم فاصله گرفته‌اند. کره شمالی به داشتن سیستمی کاستی و بسته شناخته می‌شود، کره جنوبی هم به داشتن سیستمی باز و رقابتی. هریک از این سیستم‌ها نیز مشکلات و معضلات خاص خود را تولید می‌کنند. برونداد کره شمالی انسان‌هایی رنجور، اقتصادی رو به اضمحلال و سنتی است؛ در نقطه مقابل، انسان‌هایی که به طرزی بیمارگونه با یکدیگر رقابت می‌کنند با اقتصادی متاثر از ابرکمپانی‌های خانوادگی اما مدرن نیز برآمده از سیستم اقتصادی- اجتماعی کره جنوبی است. این اقتصاد مدرن اما با چند مشکل از جمله پیری جمعیت و بهره‌وری اندک شاغلان دست به گریبان است. سال گذشته، تقریبا ۱۲ درصد جمعیت کره جنوبی ۶۵ سال یا بیشتر سن داشتند و تا سال ۲۰۳۰ این میزان دو برابر خواهد شد. در کره جنوبی تعداد افرادی که در سن کار هستند، تنها در یک دوره سه ساله افزایش می‌یابد و تا سال ۲۰۴۰ تعداد این افراد حدود یک پنجم کمتر می‌شود. در همین حال، مراقبت از سالمندان، به خودی خود بار سنگین و بلند مدتی برای دولت‌ها است؛ اما این موضوع در کره جنوبی مشکلات بیشتری به همراه دارد.از سوی دیگر، به محض اینکه تعداد نیروی کار کره رو به کاهش بگذارد، بالا بردن بهره‌وری کارمندان از اهمیت بیشتری برخوردار می‌شود؛ اما شرکت‌های بزرگ معمولا کارمندان خود را به‌طور اجباری در سن ۵۶ تا ۵۸ سالگی بازنشسته می‌کنند؛ چون نسل قبلی با تکنولوژی‌های جدید کنار نمی‌آید و بسیاری از آنها نمی‌توانند با مایکروسافت یا فیس‌بوک کار کنند. پرونده پیش رو، ترجمه برخی از مقالات تازه اکونومیست درباره دو کره است.