استیون لندزبرگ

مترجم: قادر متبسم

اقتصاددان‌ها مدت‌ها است که پی برده‌اند بلندقد‌ها درآمد بیشتری دارند. آنها با چندین مطالعه به این نتیجه رسیده‌اند که هر اینچ قد اضافه می‌تواند به معنای سالی هزار دلار درآمد بیشتر باشد، البته اگر سطح تحصیل را برابر فرض کنیم. اگر شما قدتان ۶ فوت است، احتمالا با برابر بودن سایر شرایط از آن کوتوله ۵ و نیم فوتی که ته سالن ایستاده است سالی ۶ هزار دلار بیشتر درآمد دارید. (پیش‌تر مطالب مشابهی درباره رابطه زیبایی و درآمد و وزن و درآمد هم مطرح شده بود.) به این ترتیب به نظر می‌رسد که طول قامت هم مثل جنسیت و نژاد در تعیین سطح دستمزد دخیل است و نقش آن برای مردها و زن‌ها یکسان است. حتی در میان دوقلوهای زن (که از قضا قدشان بیش از آنکه شما انتظار دارید متفاوت است) خواهر بلندقامت‌تر به طور متوسط درآمد بیشتری از دیگری دارد.

قد نه تنها بر درآمد تاثیرگذار است، بلکه شانس رسیدن به مدیریت را هم تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. خود من وقتی در هیات‌مدیره یک شرکت نسبتا بزرگ کار می‌کردم، معمولا نیمی از بحث‌ها را که روی پرده اسکرین نمایش داده می‌شد از دست می‌دادم، چون نمی‌توانستم از بالای سر همکاران قدبلندم ببینم. همه آنها برخلاف من دارای سابقه طولانی موفقیت در دنیای بیزینس بودند. از ۴۳ رییس‌جمهور آمریکا تنها پنج‌تا از آنها کمتر از متوسط قد داشته است و آخرین آنها هم بنجامین هریسون بود که در ۱۸۸۸ رییس‌جمهور شد. (سه نفر دیگر، آخرین‌شان جیمی کارتر، طول قامت‌شان تنها یک هوا زیر متوسط بوده است.) اکثریت روسای جمهور چندین اینچ بالاتر از میانگین بوده‌اند که پنج تن از بلندقدترین‌های آنها عبارتند از: آبراهام لینکلن، لیندون جانسون، بیل کلینتون، توماس جفرسون و فرانکلین روزولت - که یعنی طول قامت نه تنها موفقیت انتخاباتی بلکه توان تاثیر‌گذاری بر قانون اساسی را نیز تحت شعاع قرار می‌دهد.

بنابراین ماجرا چیست؟ چرا آسمان‌خراش‌ها علاوه بر قامت در مرتبه هم از کوتاه‌ها پیشی می‌گیرند؟ بلندی احترام می‌آورد و به همین خاطر بلندقدها ثروتمند می‌شوند؟ یا اینکه از آنجا که بلندی اعتماد به نفس می‌آورد بلندقدها بهتر خودشان را ابراز می‌کنند؟ به عبارت دیگر، موفقیت قدبلندها به خاطر نوع نگاه دیگران به آنها است، یا اعتمادی که به خودشان دارند؟ به نظر از آن سوال‌ها می‌رسد که می‌توانید سال‌ها درباره‌اش بحث کنید و به جایی هم نرسید، اما سه اقتصاددان زیرک این بحث را به جایی رسانده‌اند. نیکولا پریسکو، اندی پستلویت و دن سیلورمن از دانشگاه پنسیلوانیا به یک یافته کلیدی رسیده‌اند: بلندقدهایی که زمان مدرسه قدکوتاه بوده‌اند درآمدشان مثل قدکوتاه‌ها است، در حالی که کوتاه‌قدهایی که در مدرسه بلند محسوب می‌شده‌اند مثل بلندقدها درآمد دارند.

به نظر خیلی بحث را روشن می‌کند. چون عجیب به نظر می‌رسد که کارفرمایی بخواهد رو حساب بلندی گذشته به کسی مزد بیشتر بدهد. اگر نوجوانان بلند، در آینده درآمد بالاتری می‌گیرند، احتمالا به دلیلی غیر از نظر شخصی کارفرما است. این سه اقتصاددان معتقدند که این دلیل اعتماد به نفس است. بچه‌هایی که در مدرسه بلندند یاد می‌گیرند که به خودشان به چشم رییس نگاه کنند و این عادت فکری حتی وقتی رشدشان متوقف می‌شود هم با آنها باقی است. اگر اعتماد به نفس نباشد، چه می‌تواند باشد؟ آیا بچه‌های بلندقد تغذیه بهتری داشته‌اند؟ خانواده‌هایشان ثروتمندترند یا والدین باسوادتری دارند؟ باهوش ترند؟ تک‌تک این فرضیه‌ها را اقتصاددانان بررسی کرده و خط ابطال روی‌شان کشیدند. فقط اعتماد به نفس، آن هم به‌ویژه اعتماد به نفس در نوجوانی باقی می‌ماند. قد در سنین ۷ یا ۱۱ سالگی به نظر هیچ اثری بر درآمد آینده ندارد، اما در سن ۱۶ سالگی چرا، خیلی تاثیرگذار است. اما چرا اینطور است؟ شاید به این دلیل که اعتماد به نفس زمانی که بدست آمد دیگر باقی می‌ماند. اقتصاددان‌ها می‌گویند بعد از آنکه عواملی نظیر «سن، قد، منطقه زندگی و پیشینه خانوادگی» را در نظر گرفته اند، عضویت در فعالیت‌های قهرمانی ۱۱.۴ درصد و عضویت در سایر فعالیت‌های گروهی ۵.۱ درصد درآمد آینده افراد را افزایش می‌دهد. البته این عوامل توضیح‌دهنده تمام تفاوت‌های درآمدی نوجوانان قدبلند نیست. می‌توان جهت علیت را هم معکوس کرد: شاید اعتماد به نفس نباشد که شما را به باشگاه شطرنج می‌کشد، شاید موفقیت در شطرنج باشد که به شما اعتماد به نفس می‌دهد. آنچه ما می‌دانیم این است که بچه‌های کوتاه قد کمتر در فعالیت‌های فوق برنامه شرکت می‌کنند و این فعالیت‌ها نقش عمده در موفقیت آتی زندگی دارد. آیا دلیل آزادی برده‌ها توسط لینکلن و دروغ گفتن کلینتون در برابر هیات عالی قضایی این بوده که در کودکی یاد گرفته بودند می‌توانند به خاطر قدشان بر دیگران مسلط شوند؟ بی‌شک به این سادگی‌ها نیست، اما به لطف تحقیق این سه اقتصاددان ما حالا خیلی بیشتر در این باره می‌دانیم.