طرح اتصال دریای سرخ و دریای مدیترانه، به روزگار باستان بازمی‏گردد گفته می‏شود که این طرح، اولین بار در زمان حکومت هخامنشیان عملی شد. اما این کانال پس از چندی در زیرشن‏های بیابان ناپدید شد و آثارش از میان رفت. بیش از ۲۳ قرن بعد، اوج‌گیری رقابت‏های انگلستان و فرانسه در قرن نوزدهم و تلاش هرکدام از آنها در برتری‏جویى نظامی - تجاری باعث شد تا بار دیگر این طرح عنوان شود و این بار فرانسه به‌عنوان یک قدرت صنعتی - نظامی و در حقیقت به‌عنوان یک دولت استعماری درصدد برآمد تا ساخت این کانال را عملی سازد.

ازاین رو، طرح حفر کانال در سال ۱۸۵۴م توسط یک مهندس فرانسوی به نام فردیناند دول تهیه شد و کار حفر آن از ۲۵ آوریل ۱۸۵۹م آغاز شد. در این میان، از آنجا که بین فرانسه و انگلیس، رقابت آشکاری در میان بود، انگلستان از ارائه هر نوع کمک به فرانسه مضایقه کرد؛ چرا که حفر کانال به قدرت فرانسه می‏افزود. بنابراین فرانسویان بدون کمک گرفتن از هیچ کشوری به تنهایى اقدام به این کار کردند و ظرف مدت ۱۰ سال، با هزینه‏ای بالغ بر چهارصد میلیون فرانک، این پروژه را به اتمام رساندند.

طول این کانال حدود یکصد و هفتاد کیلومتر، عرض آن ۶۰ متر و عمیق‏ترین نقطه آن، ۲۲ متر عمق داشت که بعدها وسعت بیشتری یافت، به‌طوری‌که عرض آن به ۲۰۰ متر رسید. کانال سوئز در ۱۷ نوامبر ۱۸۶۹م طی تشریفاتی گسترده با حضور امپراتور فرانسه و عبور کشتی حامل وی افتتاح شد. علت حفر کانال سوئز توسط فرانسه این بود که در آن زمان، سرزمین مصر تحت استعمار فرانسه قرار داشت و با حفر این کانال، راه ارتباط دریایى اروپا به طرف ساحل شرقی قاره آفریقا و شبه‌قاره هند و شرق آسیا بسیار کوتاه شد.

این کانال منافع اقتصادی ویژه‏ای برای مصر فراهم آورد و تجارت منطقه را تحت تاثیر قرار داد، چرا که مسیر عبور کالا از آسیا و اقیانوسیه به اروپا را بسیار کاهش می‏داد. همچنین کانال سوئز مرز بین دو قاره آسیا و آفریقا به شمار می‏رود.